Ανοιξιάτικο δειλινό

Οι πίνακες του συμβολιστή Άρνολντ Μπέκλιν, επηρεασμένοι από τον ρομαντισμό, θίγουν μυθολογικά θέματα συμπίπτοντας συχνά με τους Προραφαηλίτες. Οι ζωγραφιές του εικονίζουν μυθολογικές, φανταστικές μορφές παράλληλα με κλασικές, αρχιτεκτονικές κατασκευές δημιουργώντας έναν παράξενο, φαντασιακό κόσμο (και συχνά αποκαλύπτοντας μια εμμονή με τον θάνατο). Ο Κλέμεντ Γρήνμπεργκ έγραψε το 1947 ότι η δουλειά του Μπέκλιν "είναι μια από τις πιο πλήρεις εκφράσεις όλων αυτών που τώρα αποδοκιμάζονται σε σχέση με το δεύτερο μισό του 19ου αιώνα". Από το 1874 ο Μπέκλιν ζούσε στη Φλωρεντία. Εκεί γνώρισε τον Χανς φον Μαρέες, με τον οποίο ταξίδεψε στη νότια Ιταλία το 1879. Την ίδια χρονιά ο Μπέκλιν ζωγράφισε το Ανοιξιάτικο δειλινό, μια σύνθεση σε ελεγειακή ατμόσφαιρα. Σ' αυτή την ελαφρώς πιο πρώιμη εκδοχή που είναι και η πιο κοντινή στις λεπτομέρειες με την εκδοχή της Βουδαπέστης, που έχει από παλιά εξαφανιστεί, ο Πάνας παίζει τη σύριγγα. Σε μια άλλη κάπως πιο στατική εικόνα που ζωγράφισε έναν χρόνο αργότερα και τώρα βρίσκεται στο Μουσείο Τεχνών στη Ζυρίχη, η σύνθεση είναι αντεστραμμένη. Τη δεκαετία του 1890 ο Μπέκλιν αναβίωσε την ιδέα της σκηνής με τον Πάνα να παίζει μουσική για τις νύμφες του δάσους σε τρεις εκδοχές, όλες όμοιες μεταξύ τους, αλλά σημαντικά διαφορετικές από τις πρώτες.