Μόα

Ξέρω ότι παρουσιάζουμε Σίλε (Egon Schiele) αρκετά συχνά, αλλά δεν μπόρεσα να αντισταθώ σε αυτό το πανέμορφο γκουάς. Η γυναίκα εδώ είναι η χορεύτρια Μόα Μαντού (Moa Mandu). Ήταν ένα είδωλο της βιεννέζικης κουλτούρας στο γύρισμα του αιώνα και υπηρέτησε ως μοντέλο του Σίλε για πολυάριθμα πορτρέτα. Με το σύντροφό της στη ζωή Έργουιν Όσεν (Erwin Osen), ηθοποιό και μίμο που ήταν και αυτός στενός φίλος του Σίλε, μοιράστηκε τον ενθουσιασμό της για μορφές σωματικής έκφρασης, καθώς επίσης και για την ακραία παραμόρφωση των εκφράσεων του προσώπου και των χειρονομιών.

Ο Σίλε βρήκε το εξτρίμ δίδυμο συναρπαστικό. Παρόλο που ήταν πρωτίστως γραμμικός καλλιτέχνης, ο Σίλε εμπνεύστηκε από την τολμηρή αίσθηση στυλ της Μαντού για να δημιουργήσει κάποια από τα πιο ζωγραφικά έργα του. Όταν ο Όσεν, ο οποίος ήταν ένας εξωφρενικός, εξωστρεφής περφόμερ σε καμπαρέ, πόζαρε για τον Σίλε, ο καλλιτέχνης πρέπει να ένιωσε ότι τα έντονα, καταπιεσμένα συναισθήματά του βρήκαν την εξωτερίκευσή τους. Χρησιμοποίησε το λεξιλόγιο της κίνησης που πήρε από το μίμο στα περισσότερα από τα επόμενα έργα του, πολλά από τα οποία ήταν αυτοπροσωπογραφίες.

Αυτή η εικόνα της Μαντού τοποθετείται μεταξύ των περισσότερο ζωγραφικών πορτρέτων της χορεύτριας και είναι επίσης ένα από εκείνα που θεωρούνται τα πιο τέλεια ως προς τη σύνθεση και τη χρήση του χρώματος. Η διακοσμητική αρχιτεκτονική των ρούχων του μοντέλου σε συνδυασμό με το περισσότερο νατουραλιστικό πρόσωπο εξακολουθεί να επιστρέφει στο σπουδαίο πρότυπο του Σίλε, τον Γκούσταβ Κλιμτ. Όσο για τους φίλους του Σίλε, την Μαντού και τον Όσεν, οι μποέμ τρόποι τους ήταν θρυλικοί – σε σημείο να σκανδαλίζουν τους ντόπιους στο Κρούμαου τόσο που ο Σίλε εγκατέλειψε το στούντιό του στην πόλη αυτή το 1911 μετά από μόλις λίγους μήνες!