Αυτοπροσωπογραφία με καπέλο

Όταν ο Γκωγκέν επέστρεψε στο Παρίσι την 1η Σεπτεμβρίου 1893 μετά την πρώτη του παραμονή στην Πολυνησία, αποφάσισε να παρουσιάσει τα έργα της Ταϊτής με την ελπίδα να δικαιολογήσει την «άγρια» ζωγραφική του. Οι προσπάθειές του δεν ήταν απολύτως επιτυχημένες.

Τον Νοέμβριο, πρόσφερε έναν πίνακα στο Μουσείο του Λουξεμβούργου, αλλά τον απέρριψαν. Επίσης, μια έκθεση του με τα μεγαλύτερα αριστουργήματα της Ταϊτής δεν ήταν τόσο επιτυχημένη όσο θα ήθελε. Μερικοί ζωγράφοι και κριτικοί όπως ο Ντεγκά, ο Ζαρρύ και ο Νάτανσον τον υποστήριξαν, αλλά η πλειοψηφία των καλλιτεχνών ήταν πολύ μη δεσμευτικοί. Αυτή η αυτοπροσωπογραφία φαίνεται να αποτελεί απάντηση σε αυτές τις αποτυχίες, μια νέα επιβεβαίωση του επαναστατικού πνεύματός του. Πίσω από αυτόν - ως καθρέφτης - ο Γκωγκέν τοποθετεί το διάσημο Manau Tupapau (Το πνέυμα των νεκρών παρακολουθεί), κατά τη γνώμη του το πιο σημαντικό και σπουδαίο έργο από τη διαμονή του στον Ειρηνικό. Απεικονίζει τον εαυτό του στη «Ταϊτινή» διακόσμηση του νέου του στούντιο που είχε ζωγραφίσει σε κίτρινο και πράσινο λαδί. Το μπλε και κίτρινο σαρόνγκ στα δεξιά μας θυμίζει ότι είναι γεμάτο με εξωτικά μικροπράγματα. Η εικόνα που εκπέμπει είναι η εικόνα ενός ατίθασου καλλιτέχνη, με "πρωτόγονα" χαρακτηριστικά, των οποίων η τραχύτητα τονίζεται από την απλή τεχνική των πινελιών και το τραχύ υλικό του καμβά. Στο πίσω μέρος της εικόνας, ο Γκωγκέν ζωγράφισε το ελαφρώς παραμορφωμένο πρόσωπο του νεαρού φίλου του Ουίλλιαμ Μολάρντ (1862-1936). Ένας  μουσικός με ειδίκευση στον Βάγκνερ, ο Μολάρντ είχε δεσμούς με τους ευρωπαίους μποέμ καλλιτέχνες του Μονπαρνάς εκείνη την εποχή, μερικοί από τους οποίους, όπως ο Στρίντμπεργκ και ο Ντούριο, θα βοηθούσαν το έργο του Γκωγκέν στο κοινό. Οι δύο πλευρές της ζωγραφικής παρέχουν μια καλή περίληψη του χειμώνα του 1893-1894, όταν ο ζωγράφος βρισκόταν στο Παρίσι. Αυτή η σύντομη περίοδος έθεσε τα θεμέλια για την εισαγωγή του πρωτογονισμού στο ευρωπαϊκό κοσμοπολίτικο αβάν-γκαρντ στα τέλη του αιώνα.