Τέσσερεις χορεύτριες

Ο Ντεγκά μελέτησε το προτιμώμενο θέμα του, ερμηνευτές μπαλέτου, σε εκατοντάδες έργα. Οι Τέσσερεις χορεύτριες, ένας πίνακας από τους μεγαλύτερους και πιο φιλόδοξους από τα τελευταία έργα του, υπάρχει σε διάφορες παραλλαγές που δείχνουν διαφορετικά είδη και βαθμούς τροποποίησης. Ενώ ο Ντεγκά κατέστειλε την περιγραφική λεπτομέρεια αλλού στον πίνακα, οι έντονες σκοτεινές γραμμές διαμορφώνουν τα κεφάλια και τα χέρια, υπογραμμίζοντας τις επίσημες ανησυχίες του καλλιτέχνη. Ο θεατρικός φωτισμός στους ερμηνευτές εκτός σκηνής επαναχρωματίζει τις φιγούρες και δημιουργεί ένα απλό χρωματικό συνδυασμό συμπληρωματικών κόκκινων-πορτοκαλί και πράσινων αποχρώσεων. Δύο από τις φιγούρες επαναλαμβάνουν πόζες ενός μοντέλου που εμφανίζεται σε ένα μοναδικό σύνολο τριών φωτογραφικών αρνητικών. Φωτογραφήθηκε μεταξύ περίπου 1895 και 1898 και οι αρχικές πλάκες διαμορφώθηκαν σε χρώματα που μοιάζουν, αντίστροφα, με τα πορτοκάλια και τα πράσινα στις Τέσσερεις Χορεύτριες. Ο Ντεγκά ήταν κάτοχος των φωτογραφικών πλακών και μπορεί ακόμη και να έχει τραβήξει τις φωτογραφίες. Το ίδιο μοντέλο, τα μαλλιά πιασμένα στο κεφάλι της και με χαρακτηριστικά αδιάκριτα ή κρυμμένα, ποζάρει και για τις τρεις φωτογραφίες, και οι τέσσερεις χορεύτριες στον πίνακα της μοιάζουν. Οι διαδοχικές φωτογραφίες του Ίντγουιρντ Μάιμπριτζ μπορεί επίσης να έχουν επηρεάσει τη διάταξη των τεσσάρων χορευτριών, ιδίως το βιβλίο του από το 1887, Μετακίνηση των Ζώων (Animal Locomotion). Οι πόζες τους, μια σειρά προπαρασκευαστικών χειρονομιών, απεικονίζουν μια εξέλιξη περίπλοκων κινήσεων.