Ντιέγο Βελάθκεθ
Αυτός ο πίνακας είναι αρκετά ασυνήθιστος. Η ζωγραφική τοπίου ήταν πολύ σπάνια στην ισπανική ζωγραφική αυτής της εποχής, με τις περισσότερες αναθέσεις να είναι θρησκευτικά έργα ή πορτρέτα. Ο Βελάσκεθ ήταν κάπως αποκομμένος από την επικρατούσα τάση της γαλλικής και της ιταλικής τέχνης τοπίου, όπως ασκούσε ο Κλωντ Λορραίν ή ο Πουσέν, κάνοντας τη χρήση ενός σκίτσου λαδιού και όχι ενός έργου ζωγραφισμένο σε καβαλέτο, ασυνήθιστη. Μια τέτοια επανάσταση τον έβαλε 200 χρόνια μπροστά από τους ιμπρεσιονιστές ζωγράφους στην επιλογή του τοπίου ως θέμα, και έπειτα δείχνοντας ενδιαφέρον για το φωτισμό.
Οι κριτικοί έχουν επαναλάβει ακούραστα ότι το φως και ο αέρας είναι επίσης οι πρωταγωνιστές αυτών των καμβάδων. Για αρκετούς αιώνες, έχουν επίσης επιμείνει στο πώς αυτά τα έργα φαίνεται να αντικατοπτρίζουν μια προσπάθεια να συλλάβει μια συγκεκριμένη στιγμή, δηλαδή να περιγράψει μια συγκεκριμένη ατμοσφαιρική περίσταση. Αυτό που είναι επίσης ενδιαφέρον, ο Βελάσκεθ χρησιμοποιεί ένα Παλλαντιανό παράθυρο - μια αρχιτεκτονική δομή που αποτελείται από ένα κεντρικό άνοιγμα που καταλήγει σε μια ημικυκλική καμάρα που πλαισιώνεται από δύο ανοίγματα.