Johann Heinrich Wilhelm Tischbein
Ο Γκαίτε ξεκίνησε για την Ιταλία τον Σεπτέμβριο του 1786. Ταξίδεψε με ψεύτικο όνομα για να αποφύγει να αναγνωριστεί ως ο διάσημος συγγραφέας του Βέρτερ. Στη Ρώμη διατήρησε το ψευδώνυμό του, ακόμη και για εκείνους που γνώριζαν την πραγματική του ταυτότητα. Έμεινε με τον Γίοχαν Χάινριχ Βίλχελμ Τίσμπαϊν, τον ζωγράφο αυτού του πίνακα, τον οποίο είχε γνωρίσει στο παρελθόν μόνο με γράμματα. Οι δύο πήγαν μαζί σε διάφορες περιπέτειες και σύντομα ταξίδια, συμπεριλαμβανομένης μιας αποστολής στους «κατεστραμμένους τάφους κατά μήκος της Αππία Οδού» (Γκαίτε). Οι εντυπώσεις αυτής της κοινής εμπειρίας αντικατοπτρίζονται σε αυτό το διάσημο πορτραίτο του συγγραφέα, ζωγραφισμένο λίγο αργότερα. Εδώ, ο Τίσμπαϊν σκηνοθετεί το «μεγάλο Γκαίτε» - ως άνθρωπος μεταξύ των εποχών, μεταξύ της αρχαιότητας και του παρόντος.
Το 1887 ο πίνακας δωρίστηκε στο μουσείο Στέντελ από την ιδιώτη συλλέκτρια Αντέλε φον Ρότσιλντ, σε μια εποχή που η λατρεία του Γκαίτε ήταν στο αποκορύφωμά της. Η νέα γερμανική αυτοκρατορία αναζητούσε σημαντικές πολιτιστικές εικόνες που θα μπορούσαν να σχηματίσουν ένα συλλογικό παρελθόν: οι Γκαίτε και Σίλερ αναβαθμίστηκαν σε εθνικό επίπεδο. Το πορτρέτο του Τίσμπαϊν έγινε συμβολικό για τη υψηλή γερμανική ζωή γνώσης, τέχνης και πολιτισμού. Ο πίνακας είναι ένα από τα κυριότερα σημεία της συλλογής Στέντελ και θεωρείται έμβλημα γερμανικής εθνικής ζωγραφικής. Έπαιξε αδιαμφισβήτητο ρόλο στη διαμόρφωση της εικόνας του Γκαίτε, όπως θεωρείται σήμερα, μιας και ενσωματώνει το κλασικό ανθρωπιστικό ιδανικό της Γερμανίας.