Ελαφοκάνθαρος

«Είναι πράγματι αληθές,» έγραψε ο Άλμπρεχτ Ντύρερ, «πως η τέχνη είναι πανταχού παρούσα στην φύση, και ο πραγματικός καλλιτέχνης είναι αυτός που καταφέρνει να την αναδείξει.» Ο Ελαφοκάνθαρος είναι μία από τις πιο επιδραστικές και αντεγραμμένες σπουδές του Ντύρερ με θέμα την φύση. Η επιλογή ενός σκαθαριού σαν κύριο σημείο εστίασης ενός έργου τέχνης ήταν κάτι πρωτοφανές το 1505, όταν οι πιο πολλοί σύγχρονοι του Ντύρερ πίστευαν ότι τα έντομα ήταν τα κατώτερα πλάσματα. Το βαθύ ενδιαφέρον του Ντύρερ για την φύση, ωστόσο, ήταν χαρακτηριστικό γνώρισμα της Αναγγένησης. Αυτό το σκαθάρι, που έχει αποδοθεί με τόση επιμέλεια και σεβασμό, μοιάζει σχεδόν ηρωικό όπως ορθώνεται πάνω από την σελίδα.

Ο Ντύρερ έφτιαξε αυτό το σχέδιο πιθανόν στο ατελιέ του, βασισμένο σε προχειρα σκίτσα εκ του φυσικού και από μνήμης. Το επίπεδο της λεπτομέρειας δείχνει ότι το θεωρούσε ολοκληρωμένο έργο τέχνης και όχι απλώς σπουδή. Χρησιμοποίησε πηχτό χρώμα για να δώσει όγκο, όπως στα σκληρά, κυρτά έλυτρα. Διαφανείς στρώσεις χρησιμοποιούνται για εφέ του φωτισμού όπως οι σκιές που δημιουργεί το σώμα, οι οποίες ανυψώνουν τα πόδια από το έδαφος. Από κοντά, τα πόδια του πλάσματος και η αγκαθωτή κάτω γνάθος του εξοικείωσή του με τα φανταστικά τέρατα στις ύστερες Γοτθικές απεικονίσεις της Κόλασης ή του πειρασμού του Αγίου Αντωνίου του Μεγάλου.