Με τις διάφορες δραστηριότητες με τις οποίες ασχολήθηκε στη Νυρεμβέργη–τα διάφορα σχέδιά της, τις εκδόσεις και τα καλλιτεχνικά μαθήματα– η Μαρία Ζιμπίλα Μέριαν (τσέκαρε σε παρακαλούμε τα έργα της στο Αρχείο!) ίδρυσε σε αυτήν την πόλη μια παράδοση απεικόνισης λουλουδιών και φυτών από γυναίκες. Μεταξύ των ακολούθων της, κάποιες εξασκούσαν την τέχνη αυτή σε ιδιωτική/οικιακή βάση, ενώ κάποιες επαγγελματικά. Τον 18ο αιώνα, οι Ντιτς–καλλιτεχνική οικογένεια της Νυρεμβέργης–υιοθέτησε και συνέχισε αυτήν την παράδοση. Η Μπάρμπαρα Ρεγκίνα Ντιτς και τα αδέλφια της ανέπτυξαν ένα επιτυχημένο σχεδιαστικό στιλ, τόσο ζωγραφικό στην εμφάνιση, ώστε με αυτό εισήλθαν στο ανδροκρατούμενο πεδίο της ζωγραφικής. Η οικογένεια παρήγε πολύτιμα εκθεσιακά κομμάτια: απεικονίσεις λουλουδιών και φυτών σε ζωηρά χρώματα και μεγάλη πλαστικότητα κόντρα σε επίπεδα, σκούρα φόντα. Κορνιζαρισμένα μπορούσαν να εκτεθούν ως εντυπωσιακά επιτοίχια κομμάτια. Αυτού του τύπου η ζωγραφική σε περγαμηνή ήταν εξαιρετικής ποιότητας, ειδικά όταν προερχόταν από τα χέρια της ίδιας της Μπάρμπαρα Ρεγκίνα Ντιτς. Μπορεί να θεωρηθεί συνεχίστρια της μπαρόκ παράδοσης για αναστοχαστική απόλαυση της τέχνης, με επίγνωση της θείας δημιουργίας. Ωστόσο, η διάσταση της επιστημονικής πιστότητας υποχωρεί για χάρη μιας πλήρως ανεπτυγμένης διακοσμητικής αισθητικής.
Παρουσιάζουμε στο σημερινό έργο χάρη στο Μουσείο Στέντελ.