Κάσπαρ Ντάβιντ Φρίντριχ
Τα τοπία του Κάσπαρ Νταβίντ Φρίντριχ, ενός κατ' εξοχήν ρομαντικού καλλιτέχνη, συγκλονιστικά μέσα στη σιωπή τους και σχεδόν ιερά στη συστηματική τους απεριττότητα, είναι μερικά από τα γνωστότερα έργα που δημιουργήθηκαν στη γερμανική ζωγραφική μετά τον Ντύρερ και πριν από τους εξπρεσιονιστές. Ο Φρίντριχ δεν χρησιμοποίησε ως θέμα του τον μακραίωνο πόθο για την Ιταλία, αλλά στράφηκε στο τοπίο της πατρίδας του, όπου βρήκε το στοιχειωτικό μεγαλείο και την παρθένα φύση. Ο Γάλλος σύγχρονος του, Ζαν-Πιερ Νταβίντ ντ'Ανζέ, μίλησε μάλιστα για την «τραγωδία του τοπίου» που βρήκε έκφραση στο έργο του.
Αυτά τα τοπία βασίζονται πάντα στη συμμετρία και στην παράταξη των επιπέδων, και συχνά γίνονται προσπάθειες να προσληφθούν τα οπτικά στοιχεία της σύνθεσης με έναν συμβατικά συμβολικό τρόπο–έτσι η οροσειρά ερμηνεύεται ως σύμβολο του Θεού, ο γκρεμός ως σταθερή πίστη και το νεκρό δέντρο ως σύμβολο του θανάτου. Αν, ωστόσο, ο ζωγράφος δεν θεωρηθεί ως κυριολεκτικά πιστός με τη στενή έννοια, αλλά ως θρησκευόμενος στην προτεσταντική ή ακόμη και πανθεϊστική παράδοση, τότε θα αποδωθεί η πρέπουσα έμφαση στον σεβασμό του προς τη φύση. Αξίζει να σημειωθεί ότι ο Φρίντριχ σχεδίαζε αρχικά να συμπεριλάβει μια φιγούρα ειδωμένη από πίσω στα αριστερά του γυμνού δέντρου, αλλά τελικά την παρέλειψε. Ως αποτέλεσμα, ο θεατής είναι πλέον εντελώς μόνος μπροστά στη φύση. Είναι επίσης ενδιαφέρον ότι τα σχέδια στα οποία βασίστηκε αυτή η ελεύθερης σύνθεσης εικόνα μιας ιδανικής αλπικής γης ήταν σχεδόν μια δεκαετία παλιά: Ο Φρίντριχ δεν τα είχε πραγματικά ανάγκη, καθώς ήθελε να ζωγραφίσει αυτό που έβλεπε με το εσωτερικό του μάτι.
Παρουσιάζουμε το σημερινό έργο χάρη στις Συλλογές Ζωγραφικής της Βαυαρίας - Νέα Πινακοθήκη Μονάχου. :)