Τζιοβάνι Σεγκαντίνι
Ας μεταφερθούμε στις ηλιόλουστες Άλπεις!
Ο πίνακας απεικονίζει μια γαλήνια ποιμενική σκηνή λουσμένη στο εκτυφλωτικό φως του ήλιου της καθαρής ατμόσφαιρας των ορεινών περιοχών. Είναι ένα γαλήνιο και φωτεινό μεσημέρι, χαρακτηριστικό του ορεινού ελβετικού τοπίου. Για να τονίσει αυτή τη φωτεινή εντύπωση, ο καλλιτέχνης χρησιμοποιεί μια καθαρή χρωματική παλέτα στην οποία κυριαρχούν το κίτρινο, το μπλε και το λευκό, γεμίζοντας τον καμβά με λεπτές πινελιές. Μπορείς να δεις ότι οι νεοϊμπρεσιονιστές όπως ο Σερά και ο Σινιάκ είχαν τεράστια επιρροή στον ζωγράφο που δημιούργησε το σημερινό έργο.
Ιδιαίτερα εντυπωσιακή είναι η απεικόνιση του βοσκότοπου, όπου κάθε χορταράκι φαίνεται να είναι ζωγραφισμένο ξεχωριστά. Με τον ορίζοντα τοποθετημένο σχετικά ψηλά, ένα μεγάλο μέρος του καμβά καταλαμβάνεται από αυτό το λιβάδι, προκαλώντας μια συγκλονιστική αίσθηση χρυσού φωτός. Η σκηνή αποτυπώνει αριστοτεχνικά τα αλπικά υψίπεδα κοντά στην Ιταλία, μια περιοχή που ο Σεγκαντίνι γνώριζε καλά, ζωντανεύοντας τη φρέσκια ατμόσφαιρα και τον καθαρό αέρα της.
Ο Τζιοβάνι Σεγκαντίνι γεννήθηκε στο Άρκο, μια πόλη στην περιοχή Τρεντίνο της βόρειας Ιταλίας. Εκείνη την εποχή, ωστόσο, η περιοχή αυτή βρισκόταν ακόμη υπό αυστριακή κυριαρχία και δεν είχε ακόμη επιστραφεί στην Ιταλία, πράγμα που σημαίνει ότι δεν θα μπορούσε ποτέ να αποκτήσει την ιταλική υπηκοότητα. Αυτή η ατυχία τον ακολούθησε σε όλη του τη ζωή και παρά τις πολυάριθμες προσπάθειες, δεν αναγνωρίστηκε ποτέ επίσημα ως Ιταλός. Το 1881, ήταν υποψήφιος για το διάσημο βραβείο Prince Umberto, που απονέμεται κάθε χρόνο στον καλύτερο Ιταλό ζωγράφο στο Μιλάνο, αλλά δεν του δόθηκε το βραβείο επειδή θεωρήθηκε ξένος. Αργότερα, όταν η Ακαδημία Μπρέρα του Μιλάνου του προσέφερε έναν τιμητικό τίτλο, αρνήθηκε την αναγνώριση–πιθανώς λόγω αυτής της αδικίας του παρελθόντος.
ΥΓ. Ο Τζιοβάνι Σεγκαντίνι αγαπούσε τα βουνά, γεγονός που τελικά του κόστισε τη ζωή. Μάθε περισσότερα για την τέχνη του Σεγκαντίνι και την τραγική του ιστορία.