باری در کاباره‌ی فولی برژه

دقیقا در چنین روزی در سال ۲۰۱۲ برنامه‌ی مخصوص موبایل هنر روزانه در اپ‌استور و گوگل‌پلی منتشر شد.

در آن زمان، هنر روزانه خاکستری و بدشکل و سطحی بود و من خیلی کم‌تجربه بودم. تصور‌می‌کردم که داشتن این ایده‌ی ساده از به اشتراک گذاشتن تاریخچه‌ای از هنر در بخشهایی کوچک، به صورت روزانه و رایگان_ تا مردم بتوانند هر روز الهام بگیرند و آگاهی پیدا‌کنند_ چیزی می شود که مردم عاشقش می‌شوند. من هیچ تحقیق و تجربه‌ای در کسب و کار نداشتم، تنها تاریخشناس هنر بودم.

حدس بزنید که چه شد؟ به نوعی همه‌چیز جفت و جور شد. الان پنج سال شده، تعدادمان به گروهی هشت‌نفره (به جز گربه‌مان) گسترش پیدا‌کرده‌است. پانزده همکار بر روی متنی کار‌می‌کنند که در حال خواندن آن هستید. با ده‌ها موزه همکاری کرده‌ایم، موزه‌هایی که مجموعه‌هایشان را با ما به‌اشتراک‌می‌گذارند. مطالبمان، ماهانه به نزدیک به نیم میلیون نفر در سراسر دنیا می‌رسد. ما روی حمایت مالی که از طرف شما خوانندگان ما است حساب می‌کنیم، و به لطف این حمایتتان می‌توانیم خودمان را سرپا نگه‌داریم و هر ماه رشد کنیم.

کاربران عزیر هنر روزانه، از شما بابت این پنج سال فوق‌العاده سپاسگزاریم. بدون شما ما اینجا نبودیم،‌ و قول می‌دهم که بهتر و بهتر خواهیم‌شد. می‌توانید اینجا در وبسایت اختصاصی‌مان درباره‌ی ما بخوانید، از دستاوردها، چگونگی حمایت از ما و اینکه چقدر زیاد می‌خواهیم از شما قدردانی کنیم.

-زوزانا و گروه هنر روزانه

پ.ن کاربران آی.او.اس، تنها همین امرزو می‌توانید ویژگی‌های پیشرفته‌ی برنامه‌مان را به قیمت ۰.۹۹ دلار خریداری کنید :)

پ.ن۲ هنوز هم داریم کمکهای مالی جمع‌می‌کنیم، پس اگر می‌خواهید با مقداری پول از ما حمایت کنید،‌ اینجا لینکی هست که از راه آن می‌توانید بیابید که چگونه این کار را انجام‌دهید :)

همینطور که به مناسبت پنجمین سال تولدمان، هفته‌ی وپژه‌ی معرفی پنج شاهکار نقاشی ادامه‌دارد، می‌خواهم یکی از نقاشی‌های موردعلاقه‌ی خودم را با شما به اشتراک بگذارم. این اثر هم زرق و برق، و هم زیبایی زندگی اجتماعی پاریسی را نشان می‌دهد، زندگی پر از مهمانی‌هایی در بارها و همینطور تنهایی (یا خستگی) کسی که در میان این همه شلوغی است.

این نقاشی مملو از جزییاتی است که نشانه‌هایی از طبقه‌ی اجتماعی و محیط (فرهنگی اجتماعی) می‌دهد. خانمی که در بار هست، شخصیتی واقعی، معروف به سوزان است، کسی که در اوایل دهه‌ی ۱۸۸۰ در فولی برژه کار می‌کرد. این مکان سالن موسیقی بود که قشر متوسط رو به بالای پاریس، برای انواع و اقسام از سرگرمی‌های پرشکوه در آن جمع می‌شدند، سرگرمی‌هایی از جمله باله، کاباره، آکروبات‌بازی، پانتومیم،‌ اُپِرِت (گونه‌ای از نمایش آوازی یا اُپرای سبُک) و نمایش حیوانات. اگر به قسمت بالا، در گوشه‌ی سمت چپ نقاشی نگاه‌کنید متوجه یک جفت پاپوش سبز رنگ می‌شوید که در انتهای دو پای خیلی سفید، بر روی تاب ایستاده‌اند. این پاها متعلق به بندبازی است که برای مهمانان متموّل این بار پر زرق و برق نمایش اجرا می‌کنند.