خدای پاگان، یا خدای عشق

جووانی سگانتینی نقاشی ایتالیایی بود که با چشم اندازهای بزرگ شبانی اش از آلپ شناخته شده بود. او یکی از معروف ترین هنرمندان اروپا در اواخر قرن نوزدهم بود. در دوره ای پسین از زندگی اش، او سبک نقاشی تفکیک گری را با تصاویری نمادگرایانه از طبیعت ترکیب کرد. او در آخرین دوره از زندگی اش در سوئیس فعال بود.

در خدای پاگان، ما تصویری از پیکر یک زن را می بینیم که به نمونه های اولیه ی رنسانس ونیزی شبیه است، که شامل Venere di Dresda (ونوسِ درسدن) اثر جورجونه و تیسین (تیتسیانو) وVenere di Urbino (ونوسِ اوربینو) اثر تیسین (تیتسیانو)، می شود.

نسخه ی کنونیِ بیضی شکلِ این نقاشی، حاصل دوباره کاری های متعاقب از اولین نمونه ی اثر که در سال 1984 ساخته شده بود، است. ارائه شده در نمایشگاه شخصی اش در کاخ اسفورتزا در همان سال، سگانتینی برای اولین بار پس از چندین انتقاد، بر روی نقاشی دوباره کار کرد. پیکر زن که در ابتدا برهنه بود، نامناسب شناخته شده بود، به همین دلیل هنرمند پارچه ی قرمزی که به دور او پیچیده شده است را به وجود آورد و با موهای پرپشت بلوند او ترکیب کرد. بخش بزرگی از چشم انداز با جلای طلایی صیقل داده شده است، که تصویر را در قاب بیضی شکل اش قرار داده است. در آخر، در دهه ی 1930، قاب طلایی پیچیده بر روی لایه ی طلایی اضافه شد.

این داستان برفی جووانی سگانتینی با پایانی تلخ است.