زنی با شاخه های گل

در این صفحه ی جدا شده از آلبوم که در قرن شانزدهم در ایران کشیده شده است، ما زنی زیبا را با شاخه های گل مشاهده می کنیم. این نقاشی در رنگ های طلایی، سبز و آبی روی کاغذی با نقوش گل، اشکال بیضی شکل در کناره ها با دو دوبیتی هایی به خط نستعلیق سفید و دو لوح در کناره ها با جوان زانو زده، تنظیم شده است.

اشعار موجود در حاشیه این نقاشی به نظر عضوی جدا ناپذیر از این ترکیب است. آنها دلالت بر آرزوی عاشق دارند، که توسط دو جوان زانو زده در گوشه های فوقانی و تحتانی صفحه برای معشوق نمایش داده می شوند.

تا کی بغمم خسته جگر خواهی داشت

در کوی فراق در بدر خواهی داشت

گر عاقبتم ز خاک بر خواهی داشت

چون تیر مرا به دور می اندازی

زیبا نیست؟ ما نقاشی امروز را به لطف موزه ملی هنرهای آسیایی تقدیم می کنیم.

پی نوشت: شما حتماً باید در مورد حمایت هنری شگفت انگیز اکبر بزرگ بخونید. میتونید اطلاعات لازم را در اینجا پیدا کنید!