خودنگاره

دیروز ما سال نو چینی را جشن گرفتیم، اما فوریه همچنین ماه تاریخ سیاه‌پوستان است.بنا بر ضوابط حق تکثیر نمی‌توانیم هنرمندان سیاه‌پوست زیادی را با شما به اشتراک بگذاریم و ازین موضوع متاسفیم (ما تنها می‌توانیم هنرمندانی که پیش از سال ۱۹۵۲ از دنیا رفتند را نشان دهیم، به همین دلیل است که ما هنر معاصر را بسیار به نمایش نمی‌گذاریم). در هر صورت، این فوریه ما تا جایی که می‌توانیم بر هنرمندان سیاه‌پوست تمرکز می‌کنیم. بیایید با هوراس پیپین شروع کنیم.

هوراس پیپین هندمندی خود آموخته بود که تم‌های بسیاری را نقاشی می‌کرد که شامل صحنه‌هایی الهام گرفته از دوران خدمت در جنگ جهانی اول، مناظر، و موضوعات انجیلی می‌شد. برخی از برترین آثار او مربوط به تاریخ بردگی ایالات متحده آمریکا و جداسازی نژادی می‌شد.

پس از جنگ جهانی اول، پیپین که هیچ آموزش رسمی‌ای در هنر نداشت، خاطرات خود از نبرد را، که در آن دست راست او دچار معلولیت شد، نوشت و تصویرسازی کرد. تا سال ۱۹۳۰ او طراحی‌هایی را بر روی تخته‌های چوبی سوزاند و نقاشی‌هایی را به وجود آورد که مخاطبان آماده‌ای را در دنیای هنر یافت که در آن زمان علاقه‌مند به هنرمندان خودآموخته بود. تا زمان مرگ او در سال ۱۹۴۶، وی چندین نمایشگاه انفرادی در فیلادلفیا، نیویورک، سان فرانسیسکو، و شیکاگو برگزار کرد و جوایزی در سالانه‌های هنر معاصر مهم را به دست آورد. وی همچنین توجه بسیاری را در رسانه‌های ملی و بین‌المللی به دست آورد و بیشترین بخش حدود ۱۳۰ آثار هنری خود، که شامل نقاشی‌ها، تخته‌های چوبی، و طراحی‌ها می‌شد، به موزه‌ها و مجموعه‌داران برجسته فروخت.

همانطور که می‌دانید، خودنگاره‌ها بیانیه‌ای قدرتمند از اعتماد به نفس هستند. وسایل نقاش، رنگ پوست وی، و اطمینانش، او را همچون یک هنرمند جدی و مهم سیاه‌پوست نشان می‌دهد، عضو گروهی که توجه برازنده‌اش در دنیای هنر معاصر را دیرهنگام دریافت کرد.

پ.ن: در اینجا می‌توانید درباره‌ی زندگی و آثار هوراس پیپین بیشتر بخوانید!