Jupiter en Io by Antonio Da Correggio - 1520-1540 - 162 x 73,5 cm Kunsthistorisches Museum Jupiter en Io by Antonio Da Correggio - 1520-1540 - 162 x 73,5 cm Kunsthistorisches Museum

Jupiter en Io

olieverf op doek • 162 x 73,5 cm
  • Antonio Da Correggio - augustus 1489 - 5 maart 1534 Antonio Da Correggio 1520-1540

Vandaag is het onze laatste zondag met de collectie van het Kunsthistorisches Museum in Wenen. We hopen dat je ervan hebt genoten! Tijd voor een absolute klassieker: Correggio!

Toen Io Jupiter, in de Romeinse mythologie de koning van de goden en de mensen, de heerser van hemel en aarde (Zeus genaamd bij de Grieken), ontvluchtte, liet hij bij heldere hemel donkere wolken verschijnen om te voorkomen dat het voorwerp van zijn begeerte zou ontsnappen. En om haar vervolgens in het diepste geheim, omdat hij de wraak van zijn jaloerse vrouw vreesde, te verleiden. Door een smal verticaal formaat te kiezen, concentreert Correggio zich bij het afbeelden van de hartstochtelijke ontmoeting op de delicate naakte rug die hij plaatst in een innige en dampige setting. Met enorme elegantie schildert hij de erotische vereniging van de god met Io, de sterfelijke dochter van de riviergod Inachus. Het gezicht van Jupiter glanst zacht door de grijze mist terwijl hij Io kust en met zijn hand liefelijk bij haar middel grijpt. Het veronderstelde slachtoffer lijkt iedere gedachte aan ontsnapping te hebben laten varen. Het hert dat rechts onderin staat te drinken, geeft  aan het erotische tafereel enig christelijk decorum: ' Gelijk een hert schreeuwt naar de waterstromen, alzo schreeuwt mijn ziel to U, o God.' (Psalmen 42:1)

Correggio's vermogen om een mystieke afbeelding van de natuur te combineren met de klassieke ideale vormgeving en de uitdrukking van verheven emotie maakte dat zijn latere werken belangrijke voorlopers werden van de artistieke uitgangspunten van de barok. Het schilderij dat we nu zien werd, tegelijkertijd met andere, gemaakt in opdracht van hertog Frederico Gonzaga van Mantua, die ze hoogstwaarschijnlijk schonk aan keizer Karel V. Het is aannemelijk dat daarvoor een bepaalde reden bestond, namelijk de politieke betekenis die afbeeldingen van mythologische of historische verkrachtingsscènes hadden. Zij werden algemeen gezien als metaforen van absolute macht, die uiteindelijk een heilzaam gevolg zouden hebben. Dit zou de inschikkelijkheid van het slachtoffer in dit schilderij kunnen verklaren.