La Grande Iza

Met dit schilderij stelde de Kroatische kunstenaar Vlaho Bukovac het eerste van zijn reeks prachtige naakten tentoon op de Parijse Salon van 1882. Het doek van de jonge en nog onbekende kunstenaar, die nog niet eerder door de critici was opgemerkt, wekte grote belangstelling van de pers, zodat de straatverkopers riepen: "Het hoogtepunt van de Salon! La Grande Iza van Bukovac!". Van de fotografische reproductie van dit schilderij werden duizenden exemplaren verkocht. Bukovac vond zijn inspiratie bij de populaire pulproman van Alexis Bouvier uit 1879 over een beroemde courtisane; deze roman droeg dezelfde titel en werd in afleveringen gepubliceerd in de krant La Lanterne. Bukovac schilderde het schilderij in de stijl van Manet's Olympia, die twintig jaar eerder werd geschilderd. Vandaag ziet het werk eruit als een typisch academisch realistisch schilderij. Maar in die tijd betekende dit vrouwelijk naakt, weergegeven met een zekere sensualiteit en zachte modellering, in een provocerende houding en met een vranke blik naar de toeschouwer, een verfrissende breuk met de levenloze en conventionele naakten die gewoonlijk in tentoonstellingen van de Salon te zien waren. Bukovac was dol op het schilderen van vrouwelijke naakten zoals Iza. Gedurende zijn hele creatieve leven schilderde hij naakten in interieurs vol zware draperieën of in een romantisch landschap, waar hij het spel van het zonlicht gebruikte als een middel om te modelleren. Mettertijd werd zijn palet voluptueuzer en en schilderde hij meer pasteus en met nerveuze penseelstreken. Als model voor zijn meesterwerk gebruikte Bukovac een Parijse courtisane, die ook bij latere gelegenheden voor hem poseerde; voor de details zou hij andere modellen engageren.