Félix Vallotton
De houtsneden van Vallotton hebben veelal onderwerpen als huiselijke taferelen, badende vrouwen, portretten van het hoofd of diverse afbeeldingen van een menigte op straat en demonstraties - waarbij er verschillende werken bekend zijn waarop de politie de anarchisten aanvalt. Hij gaf archetypes de voorkeur boven individuen, waarbij hij het tonen van sterke emoties uit de weg ging. Kunsthistoricus Sasha Newman schreef hierover dat hij "grafische scherpzinnigheid liet samensmelten met bijtende, zo niet, ironische humor".
Vallottons grafische kunst bereikte het hoogtepunt met zijn Intimités (Intimiteiten). Dit was een serie van tien scènes die zich binnen afspelen en die in 1898 werden gepubliceerd door de Revue Blanche. Ze stonden in het teken van de strijd tussen man en vrouw. De houtsneden van Vallotton werden wijd verspreid via publicaties in tijdschriften en boeken en er wordt gesuggereerd dat ze een significante invloed hadden op het grafische werk van Edvard Munch, Aubrey Beardsley en Ernst Ludwig Kirchner.
Tegen 1892 had hij zich aangesloten bij Les Nabis (de profeten), een groep jonge kunstenaars waaronder Pierre Bonnard, Ker-Xavier Roussel, Maurice Denis en Édouard Vuillard, met wie Vallotton een levenslange vriendschap zou vormen. Gedurende de jaren 90 van de 19de eeuw bewoog Vallotton zich in de kringen van de avant-garde. In deze periode leken zijn schilderijen erg op zijn houtsneden, met vlakke kleurvlakken, harde randen en een vereenvoudiging van details. Zijn onderwerpen omvatten genretaferelen, portretten en naakten. Voorbeelden van zijn Nabi-stijl zijn het met opzet ongemakkelijk uitziende Het Bad op een Zomeravond (1892-93, Kunsthaus in Zürich) en het symbolistische Maanlicht (1895, Musée d'Orsay in Parijs).