Paard opgeschrikt door bliksem

Het paard speelde een bijzondere rol in de kunst van Delacroix in de jaren 20 van de 19e eeuw. Dit is omdat, toen hij het monumentale olieverfschilderij Bloedbad bij Chios (1824) voorbereidde, hij zich realiseerde dat hij grondige kennis van de anatomie van het paard nodig had als hij historische gebeurtenissen wilde schilderen. De romantische gepassioneerde paardenvoorstellingen van Théodore Géricault hadden een beslissende invloed op hem, maar hij slaagde er ook in  om zijn kunstervaringen van zijn reis naar Londen in 1825 ook te te verwerken.  Hij wijdde veel tijd aan het bestuderen van de stijgerende paarden op de Parthenon Marbles in het British Museum, waarvan hij later litografiën maakte en moet ook beïnvloed zijn door het werk van populaire schilders van dieren. De meest onmiddelijke voorganger van het witte stijgerende paard met de wapperende manen op het aquarel dat in Budapest wordt bewaard, kan worden gevonden in Paarden in een onweersbui  van Sawrey Gilpin (1797-1798). Delacroix moet dit werk gekend hebben, dat is gemaakt voor de Royal Academy, omdat hij het paard, dat schrikt van de bliksem midden op het Britse schilderij, bijna geheel heeft gekopieerd. Hij veranderde dit onbelangrijke detail in het hoofdmotief en door nauwgezet de reactie van het dier uit te werken creëerde hij een emotionele lading die stuk essentieel anders maakt dan het voorbeeld.  In zijn waterverftekening, bereikt Delacroix de perfecte synsthese van de emoverende kracht van een landschap en dat van een weergave van een dier.  De vlakte die zich uitstrekt in de verte en de stormachtige hemel die er een verlengstuk lijkt te zijn, verschaffen een achtergrond voor het bange, stijgerende paard, als ware het een standbeeld.  De bliksem die de bijna onrealistisch donkere hemel doorkruist werpt een scherp licht op het verschrikte dier.  Het rood van zijn oog en de opengesperde neusgaten verhevigen zijn paniek in een blik.  De intensiteit van zijn beweging en de stormvlagen strijken zijn manen, terwijl zijn staart opstaat in de tegenstelde richting. Delacroix's waterverf belichaamt alles waar het paard voor staat in de ogen van de Romantici: kracht, edelheid, ongetemde passie en intense emoties.  Hoewel Alfred Robaut, de eerste monograaf van de kunstenaar het werk dateerde in 1824, doen thematische en stilistische overeenkomsten met andere dramatische voorstellingen de moderne kenners geloven dat het later is geschilderd, ergens tussen 1825 en 1829.