Nikolai Ge
Afgelopen woensdag, tijdens Thoughts on Art, bleven we achter met vragen over Jerome Stolnitz' perspectief op esthetiek: de manier waarop een geïsoleerd stuk zelf zo'n impact zou kunnen hebben dat de toeschouwer zou vervreemden. Maar de manier waarop Jerome het kunstwerk als een onafhankelijk en objectief doel zelf beschouwt, wordt niet altijd gedeeld. Vooral vanwege de manier waarop het de positie van de auteur die het kunstwerk maakt, negeert. Als voor Jerome esthetiek een moment van introverte isolatie is, is het voor anderen een moment van communicatie. In het perspectief van Leo Tolstoy was de artistieke activiteit gebaseerd op communicatie; zoals het publiek zou hetzelfde moeten voelen als de auteur, waarbij de overdracht van zijn eigen individualiteit door het stuk zijn doel is. De lengte van deze communicatie zou afhangen van drie voorwaarden: - de grotere of kleinere singulariteit van het overgedragen sentiment, - de helderheid waarmee het sentiment wordt overgedragen, - en de oprechtheid van de kunstenaar, de kracht waarmee de kunstenaar voelt en overbrengt. Voor Tolstoj, als het stuk de eigenheid van de kunstenaar niet uitstraalt, is het niet individueel en communiceert het dus niets; als het de innerlijke wil en emotie van de auteur niet intelligent overbrengt, dan is het geen kunstwerk. We kunnen afleiden dat als dit zo is, een esthetisch moment voor Tolstoj de perfecte verbinding met een ander individu zou zijn; het delen van één gevoel, emotie, idee - en dus niet abstractie, maar rekening houden met de gedachten van anderen, zou aan de basis liggen van een esthetische houding. In het schilderij van vandaag zijn Tolstoj's vrouw Sophia Tolstaya en dochter Alexandra Tolstaya vertegenwoordigd: denk je dat je je emotie voor het schilderij op dezelfde manier kunt delen als de auteur deed?
Fijne woensdag,
Arthur Dionisio