Danaïd

Het vrouwelijk lichaam was één van de belangrijkste artistieke motieven van Rodin vanaf het begin van zijn carrière. Vrouwelijke schoonheid was voor hem een ​​onfeilbare bron van amoureuze en esthetische ervaringen: "Wat een verblinding; een vrouw die zich uitkleedt! Het is als de zon die de wolken doorboort! / Op het eerste gezicht is het lichaam als geheel een klap, een commotie. / Als een pijl kijkt het oog, even verbaasd, weg. / In elk model is de natuur in zijn geheel aanwezig en het oog, dat weet hoe te zien, ontdekt en volgt het zo ver! " (Auguste Rodin).

Vrouwenlichamen waren een meesterwerk waar hij nooit moe van werd, waarvan de twee armen en twee benen elementen waren van een oneindige grammatica van gebaren. Er was bij Rodin een constante - je zou kunnen zeggen hectische - drang om naar deze lichamen te zoeken. Dit was duidelijk een sensueel verlangen, maar ook een hunkering om een ​​waarheid vast te leggen. Deze was deels fysiek en deels spiritueel en leek door vrouwen te worden bezeten.

In het primaire concept van de auteur Danaïd zou er één van de elementen van de poorten van de hel aanwezig moeten zijn. De figuur van de treurende dochter van Danaus, een figuur uit de Griekse mythologie, was echter niet opgenomen in de definitieve versie van de compositie. De charmante sensualiteit van de vrouw maakt het beeld tot één van de meest herkenbare werken van Rodin.

Ik zie je morgen!