Wenus z Urbino

Obraz został zamówiony przez Guidobaldo II della Rovere, księcia Urbino, prawdopodobnie z okazji jego ślubu w 1534 roku. Pierwotnie miał zdobić cassone, włoską skrzynię tradycyjnie wręczaną jako prezent ślubny. W tle widać panny szperające w podobnej skrzyni, najwyraźniej w poszukiwaniu ubrań Wenus. Co ciekawe, zważywszy na jego jawnie erotyczną treść, obraz miał służyć jako pouczający "wzór" dla Giulii Varano, bardzo młodej narzeczonej księcia. Uważa się, że modelką do tego obrazu była Angela del Moro, wysoko opłacana wenecka kurtyzana, znana towarzyszka posiłków Tycjana. Pozycja postaci wzorowana jest na Śpiącej Wenus Giorgione (ok. 1510), którą Tycjan dokończył. W tym przedstawieniu Tycjan udomowił Wenus, przenosząc ją do wnętrza, nawiązując kontakt z widzem i uwydatniając jej zmysłowość.