Pokój: Pochówek Ciała Sir Davida Wilkiego na Morzu

Wśród wszystkich roszczeń do wielkości, jakie Turner posiada, w wielkim stopniu potrafił odtworzyć w umyśle widza wrażenie, jakie sam odniósł o konkretnej scenie, którą zdecydował się przedstawić. Wiele kontrowersji wyrosło wokół tego obrazu właśnie z tego powodu. Twierdzono, że kolory są niezgodne z naturą, jednak po zbadaniu okazało się, że odpowiadają one najbardziej jak to możliwe naturalnym odcieniom. Kolor i forma przemawiały do niego w szczególny sposób i malował je tak, jak je widział, tak jak poeta zapisuje prawdę, która go inspiruje. Na pierwszy rzut oka, prości krytycy mogą się nie zgodzić z jego interpretacją; jednak dokładne badanie ujawnia głębię wizji Turnera, a krytyk zamienia krytykę w naukę, i staje się uczniem. Jako kolorysta stał samotnie, odtwarzając piękno morza, nieba i atmosfery. Poprzez bogactwo tonów i mistrzowskie skontrastowanie światła i cienia, uzyskać dodatkowe mistrzostwo, które jeszcze bardziej nadaje jego pracy mocniejszy efekt. Szczególnie w malarstwie nieba i dzięki efektowi dystansu, jaki uzyskuje, jego twórczość jest obdarzona silną indywidualnością. W tym obrazie te cechy są doskonale ujawnione.
Pogrzebowa czerń żagli, choć została potępiona jako „fałszywy sentyment”, silnie sugeruje ideę żałoby, która jest dodatkowo podkreślana przez subtelne kolory, które są tym bardziej uderzające z powodu ich silnych kontrastów. Scena przedstawia pochówek Sir Davida Wilkiego, R.A. który zginął nagle na morzu u wybrzeży Gibraltaru, a obraz jest hołdem Turnera ku pamięci jego przyjaciela, którego ciało spuszczane jest w głąb w blasku pochodni.