Noc

Przez lata wierzono, że tę niezwykłą dla twórczości Fantin-Latoura pracę zainspirowała muzyka Wagnera. Wydaje się jednak, że artysta namalował tę postać, spowitą w niebieskie mgły i mieniące się refleksy, bardzo swobodnie podkreśloną jasnymi kolorami, wyłącznie z wyobraźni. W katalogu wystawy Fantin-Latoura, organizowanej przez Galerie Narodowe w Paryżu między 1982-83 rokiem, możemy przeczytać: „Po lewej stronie używa efektów świetlnych, aby stworzyć obszar abstrakcji, bez formalnej struktury i definicji, podobny do obrazów Turnera czy Odwilży... Moneta, malując mgłę smugami błękitu, karminu i żółci wymieszanymi bezpośrednio na płótnie, jak u Renoira”. 

Delikatne pociągnięcia pędzla, płynność, lekkość dotyku i poetyka tego obrazu zapewniły Fantinowi uznanie krytyków i uznanie oficjalnych kręgów. Obraz został zakupiony przez rząd już podczas prezentacji w Salonie w 1897 roku, a w dzienniku z dnia 9 kwietnia, krytyk Gustave Geffroy napisał: „Noc: żadna kobieta nie leżała nigdy bardziej delikatnie, okryta falami delikatnych chmur”.