Wenus z Milo

Afrodyta z Melos, lepiej znana jako Wenus z Milo, to starożytny grecki posąg i jedno z najsłynniejszych dzieł starożytnej rzeźby greckiej. Uważa się, że przedstawia Afrodytę, grecką boginię miłości i piękna (Wenus do Rzymian). Po jego odkryciu zaginęły ramiona i oryginalny cokół. Z inskrypcji, która znajdowała się na jego cokole, przypuszcza się, że jest to dzieło Aleksandra z Antiochii. Nazwa posągu pochodzi od greckiej wyspy Milos, na której został odkryty. Czasami uważano, że posąg jest repliką, swobodnie inspirowaną oryginałem z końca IV wieku p.n.e., ze względu na podobieństwo do Afrodyty z Kapui. Wenus z Milo z pewnością ożywia tradycję klasyczną, ale wydaje się, że jest to klasycystyczne odtworzenie datowane na koniec II wieku p.n.e. Powściągliwość bogini, harmonia jej twarzy i jej beznamiętność są naznaczone estetyką V wieku p.n.e.; fryzura i delikatne modelowanie ciała przywołują na myśl dzieła rzeźbiarza Praksytelesa z IV wieku. Jednak rzeźba odzwierciedla innowacje, które pojawiły się w okresie hellenistycznym, między III a I wiekiem p.n.e. Charakterystyczne dla tego okresu są spiralne kompozycje, ułożenie postaci w trójwymiarowej przestrzeni oraz wydłużony korpus z małymi piersiami. Bogini zostaje uchwycona, trzymając nogi razem, gdy draperia przesuwa się po jej biodrach. Jej nagość kontrastuje z efektami światła i cienia drobnych szczegółów materiału. Ten dzieło jest dla jednego z naszych dobroczyńców. Marshall, dziękuję za hojność!