Wielki Czerwony Smok i Niewiasta obleczona w Słońce

Apokalipsa, czyli ostatnia księga Nowego Testamentu zawiera serię ostrzeżeń dla Chrześcijan, aby zachowali i chronili swojej wiary, następnie opowiada serię alegorycznych epizodów, które demonstrują konsekwencje duchowego odstępstwa. „Wielki Czerwony Smok i Niewiasta obleczona w Słońce” Blake'a ilustruje fragmenty, które opisują „ogromnego czerwonego smoka z siedmioma głowami, dziesięcioma rogami i siedmioma koronami na głowach” który zstępuje na „niewiastę obleczoną w słońce, z księżycem pod jej stopami i koroną z dwunastu gwiazd na głowie”. Smok reprezentuje Szatana. Jego misją jest zemsta na kobiecie, która urodziła wyznawcę Boga, który będzie szerzył wiarę chrześcijańską.

Światło słoneczne oblewa sylwetkę kobiety i wpada w sierp księżyca, na którym spoczywa. Ciemność i cień wypełniają niebo powyżej, jak burzowa chmura, gdy skrzydła smoka wzburzają potężny wiatr i unoszą jej włosy w górę, jak płomienie. W dole wzbierający potop, wywołany przez smoka i mający pochłonąć kobietę, przytłacza postacie nieszczęsnych dusz. Gdy diabeł unosi się, by być świadkiem jej śmierci, Bóg daje jej skrzydła, które unoszą ją w bezpieczne miejsce. Jednak potężny obraz wyciągniętych ramion smoka i jej zginających się w lustrzanym odbiciu sugeruje, że dobro i zło są dwoistością, podobnie jak ciemna i jasna strona księżyca, a nie całkowicie niezależnymi siłami.

Ziemia rozstąpi się, aby pochłonąć wodę, a pokonany smok odleci, by stoczyć wojnę z potomstwem kobiety, wyznawcami Boga. Dla Blake'a to duchowa moc — czystość i dobroć reprezentowana przez kobietę — zawsze zwycięża, niezależnie od przerażających okoliczności.