Czerń w Głębokiej Czerwieni

Czerń w Głębokiej Czerwieni z 1957 r. wpisuje się w charakterystyczny dla Marka Rothko wzór, w którym kolorowe prostokąty wydają się unosić w przestrzeni ograniczonej krawędziami płótna. Poprzez bezpośrednie zabarwienie płótna wieloma cienkimi warstwami pigmentu i skupienie szczególnej uwagi na krawędziach, na których pola na siebie oddziałują, Rothko osiągnął efekt światła wydobywającego się z samego obrazu. Ta technika pasowała do jego metafizycznych celów: zaproponowania obrazu jako drzwi do światów czysto duchowych, uczynić obraz tak niematerialnym i tak sugestywnym jak muzyka i bezpośrednio zakomunikować najbardziej podstawowe, surowe formy ludzkich emocji. Rothko uwielbiał tragedie Ajschylosa i stworzoną przez Nietzego koncepcję początku tragedii a ponieważ samo malowanie wprowadziło wiele dramatu w jego życie, bardzo mu zależało aby ludzie, którzy oglądają jego obrazy, również te czarne, odczuwali je jako dramatyczne. I niektóre z nich mogą być dramatyczne, oczywiście w potocznym sensie "ekscytujące". Napewno na sztukę Rothko trzeba się otworzyć. Jest wszystkim co nieoczywiste.