Błękitny Pokój

Wczoraj rozmawialiśmy o portrecie Suzanne namalowanym przez Henri Toulouse-Lautreca. Dziś chcemy wam zaprezentaować jedną z jej własnych prac: Błękitny Pokój. Mimo, że obracając się w artystycznych kręgach Montremartre'u, Valadon była doskonale świadoma awangardowych trendów w sztuce, sama nigdy nie poświęciła się żadnemu stylowi ani ruchowi, wybrała niezależną drogę, bazując na kilku różnych stylach. Malowała martwe natury, portrety, kwiaty i pejzaże (zwracające uwagę mocną kompozycją i jasnymi, żywymi kolorami) ale jej najbardziej rozpoznawalny temat to akt kobiecy. Suzanne malowała swoje modelki jako członkinie klasy pracującej, rozpoznawalne dla wiktorian poprzez ich niewyidealizowane sylwetki, ciężkie rysy twarzy, zrelaksowane pozy i swobodę pokazywania nagości. Wielu krytyków interpretowało ten brak idealizacji modelek jako brzydotę, brak wdzięku i oskarżało Valadon o nienawiść do kobiet. Ci sami krytycy stereotypizowali robotnicze pochodzenie Valadon a jej brawurę i zadziorność uważali za niekobiece.