Thomas Kitchin
Dziś pokażemy coś niezwykłego - tę absolutnie oszałamiającą i monumentalną ścienną mapę świata z podwójną półkulą autorstwa Samuela Dunna z 1794 roku. Ta niezwykła mapa jest tak duża i tak bogata w szczegóły, że wyjątkowo trudno jest w pełni oddać ją zdjęciem lub opisem tekstowym. Obejmuje świat przedstawiając dwie półkule. Mapa podstawowa jest otoczona szczegółowymi obliczeniami naukowymi i opisami, a także mapami gwiazd półkuli północnej i południowej, mapą Księżyca, siatką szerokości i długości geograficznej, mapą Układu Słonecznego, ukazaniem świata Merkatora, analemmą . Nigdy wcześniej nie wystawialiśmy mapy - to pomysł Artura by ci ją dzisiaj pokazać. Poniżej znajdziesz jego refleksje. (i wszystkiego najlepszego dla jego taty!)
Czy znasz sztukę? To pytanie może wydać się dziwne, ponieważ sztuka ogólnie wydaje się zbyt szeroka, aby można ją było uchwycić przez teleskop, jej subtelność zbyt krucha, by zbadać ją mikroskopem, a niejasność jej natury zbyt delikatna, by ją rozdzielić. Sztuka jest nieprzewidywalna, zawsze mutuje i opiera się na opinii, podczas gdy nauka jest przewidywalna, oparta na solidnych prawach i składająca się z teorii empirycznych. Wiedza i sztuka to dwa odrębne byty, skupione na osobnych dążeniach: jeśli pierwszy może przybliżyć cię do prawdy nauki, nie można tego samego powiedzieć o „prawdzie” sztuki. Mój ojciec, który w tym tygodniu obchodzi urodziny, poświęcił swoją pasję kolejnej „sztuce” - podróżowaniu. Wykładając Geografię, odwiedził wiele miejsc i doświadczył ich odmiennej natury, zderzył się z różnymi kulturami, kroczył ścieżkami niespotykanymi później oraz wcześniej i badał nieskończone możliwości, jakie może stworzyć krajobraz. Ten cudowny duch może być po prostu sztuką, niespokojną wolą wyznaczania własnych granic, znalezienia miejsca dla siebie we wszechświecie. Geografia bada także miasta. Ale większość miast, które mój ojciec znał kiedyś, jest teraz całkowicie zmieniona. Ulice, które niegdyś widział, mogły teraz przejść z geografii do historii. Ale to nie zmienia istoty wspomnień mojego ojca. Podobnie jak sztuka „nienaukowa” zmieniła się z baroku na impresjonizm i kubizm, nauka „naukowa” zmieniła się z heliocentrycznej na geocentryczną, z teorii względności na kwantową (a być może na teorię strun). A to, co pozostaje rdzeniem sztuki, rdzeniem nauki i rdzeniem pamięci mojego ojca jest ta cudowna i pomysłowa wola odkrywania, co oznacza być zakorzenionym w czasie i przestrzeni. Nie bądźcie więc zazdrośni o tych, którzy urodzili się w czasach, gdy powstawały najlepsze dzieła lub stworzono sztukę, albo też opracowano największe teorie naukowe: bądźcie dumni, że urodziliście się po swoim ojcu, tak jak ja; w tym czasie, w którym możecie dokonać zmiany.