Piero della Francesca
Piero della Francesca był tajemniczym artystą z epoki wczesnego Renesansu. Jak pisał Giorgio Vasari w swoich Żywotach Najsławniejszych Malarzy, Rzeźbiarzy i Architektów, współcześni znali go również jako matematyka i geometrę. Dziś Piero della Francesca jest podziwiany głównie za swoją sztukę. Jego obraz charkteryzuje się szczerym humanizmem, użyciem form geometrycznych i perspektywy. Biorąc pod uwagę jego niewielki rozmiar, można przypuszczać, że obraz był przeznaczony do prywatnego kultu. Pierwszy raz został odnotowany w 1822 r. w kościele klasztoru franciszkańskiego w Santa Maria delle Grazie, w pobliżu Senigallii, stąd jego współczesny tytuł. Sigismondo Malatesta odbił Senigallię Federico Montefeltro: obaj byli patronami Piero.
Obraz został prawdopodobnie zamówiony przez Govanniego Della Rovere lub był dla niego przeznaczony. W 1474 r. Giovanni Della Rovere zaręczył się z Giovanną Montefeltro a wtedy Federico uczynił Govanniego władcą Senigalli. Wkrótce po odnalezieniu, obraz został przeniesiony do Palazzo Ducale w Urbino. Renowacja przeprowadzona w latach dziewięćdziesiątych XXw. ukazała doskonałość z jaką Piero della Francesca posługiwał się światłem oraz ujawniła wplywy flamandzkie, zarówno w technice malowania na desce, jak i w detalach takich jak koszyk z cienkim linanym płótnem, koral i welon okrywający głowę Madonny. Światło w padające przez okno po lewej stronie symbolizuje poczęcie Dziewicy. Lniane płótno w koszyku jest stanowi aluzję do Jej czystości a skrynka na hostie na półce i naszyjnik z wisiorem na szyi małego Jezusa, wskazują na Eucharystię. Wyraźny i zamierzony bezruch postaci również jest aluzją do nadchodzącego poświęcenia.