Rossetti ukończył sonet pod tytułem La Bella Mano (pol. piękna dłoń) rok po ukończeniu obrazu, co sugeruje, że to wizualne przedstawienie mogło być inspiracją dla poematu. Dwie strofy umieszczone na ramie są po włosku, którym Rossetti posługiwał się płynnie od wczesnych lat życia.
Jak w wielu późniejszych pracach Rossettiego kompozycja jest pozbawiona narracji. Zamiast niej ukazuje personifikację miłości - Wenus z towarzyszącymi jej uskrzydlonymi towarzyszkami. Płótno jest bogate w detale składające się na motyw miłości - zarówno duchowej, jak i ziemskiej - reprezentowanej przez centralną postać. Bogactwo symboli, na przykład muszla przegrzebki nawiązująca do morskich narodzin Wenus, wzmacnia temat. Efekt aureoli powstaje dzięki wypukłemu lustru pokazującemu łóżko, które kusi obecnego lub przyszłego kochanka.