William Merritt Chase
Dzisiejsze dzieło prezentujemy Wam za sprawą Kolekcji Phillips :)
Kiedy Chase powrócił ze studiów za granicą do Nowego Jorku w 1878, uzbrojony był z paletę ciemnych barw i brawurowe pociągnięca pędzla szkoły monachijskiej. Pozostawał jednak otwarty na inne wpływy. W 1886 jego prace zaczęły pokazywać efekty malarstwa plenerowego, techniki, którą praktykował w Holandii już w 1880, ale którą podjął dopiero kilka lat później w Shinnecock w Nowym Jorku, gdzie wyprodukował wiele obrazów impresjonistycznych. Zabawa w Chowanego to dzieło przejściowe: choć jego ciemne kolory dobrze wpisują się w tradycję szkoły monachijskiej, załamujące się pociągnięcia pędzlem i ujęcie ulotnej chwili pochwyconej przez światło, to styl, który zwiastuje nową erę dojrzałości Chase'a.
W tej pracy Chase koncentruje się na popularnym, pod koniec XIX wieku, temacie zabawy dzieci. Zazwyczaj rozpoznawalny ze swoich wystawnych i egzotycznych wnętrz, w Zabawie w Chowanego Chase podkreślił raczej minimalizm wystroju i anemiczne kolory, tworząc kompozycję, która jest jednocześnie radykalna i tajemnicza. Uwzględnił tylko cztery przedmioty - krzesło, ramę obrazu lub lustra, orientalną zasłonę i ościeżnicę lub zasłonę, za którą ukrywa się młoda dziewczynka, gdy patrzy na swoją towarzyszkę zabaw. Naszą uwagę przyciąga ciekawość tego dziecka, a jednocześnie nasze oko przenosi się na drugie dziecko, delikatnie ustawione po przekątnej, oświetlone kawałkiem światła dochodzącym zza kurtyny. Mieszają się tu dwa wpływy - japonizm, styl malarstwa inspirowany estetyką japońską oraz fotografia. W duchu japonizmu - być może zainspirowany przez jego przyjaciela Whistler'a - Chase zdecentralizował obraz, podniósł linię horyzontu i przeciwstawił się prawom grawitacji. Obraz lub lustro na ścianie przesuwa się w górę poza krawędź płótna, puste krzesło unosi się bez zakotwiczenia, a dziewczynka unosi się na świetle. Kompozycja zwiastuje niektóre z późniejszych krajobrazów Chase'a z ich wysoką linią horyzontalną i pochylonym pierwszych planem. Wpływ fotografii widać w niezwykłym kadrowaniu w lewym dolnym rogu i zaskakująco pustej przestrzeni, która dominuje na obrazie. Porzucając tradycyjny schemat kompozycyjny na rzecz tego, który sugeruje przypadkowo uchwycony moment, Chase użył atrybutów fotografii - intymność i bezpośredniość.
Chase posiadał parę zdjęć autorstwa Eadwearda Muybridge'a, pioniera fotografii akcji, w okresie malowania tego dzieła, co potwierdza zainteresowanie artysty nową formą. Jak na zdjęciu, przycięta postać Chase'a jest ostro zarysowana; reszta obrazu jest nieco nieostra. Również w tym czasie wielu artystów zajmowało się kwestiami percepcji i napięciami między tym, co jest widziane, a tym, co niewidzialne, na przykład źródłem światła zasłoniętym przez zasłonę. Sam tytuł (Hide and Seek, po angielsku: chowaj i szukaj) zwraca uwagę na tę interakcję, która rozgrywa się w kompozycji.