Antoine Berjon
Antoine Berjon (1754–1843) był francuskim malarzem i projektantem, jednym z najważniejszych malarzy kwiatów w XIX-wiecznej Francji. Używał różnych materiałów takich jak olej, pastel, akwarela i atrament.
Berjon urodził się w St Pierre de Vaise, gminie Lyonu, jako syn rzeźnika. Początkowo uczył się rysunku u lokalnego rzeźbiarza Antoine-Michela Perrache’a. Według biografa J. Gaubina mógł studiować medycynę lub dostąpić powołania do życia zakonnego, ucząc się malarstwa kwiatowego podczas nowicjatu. Pracował jako projektant tkanin w ważnym przemyśle jedwabniczym w Lyonie, aż do upadku z czasów Rewolucji Francuskiej.
Obrazy Berjona z lat 80. XVIII wieku pozostają nieodnalezione. W 1791 roku Salon Paryski przyjął cztery z jego dzieł, w tym Martwą naturę z brzoskwiń i winogron. Artysta często odwiedzał Paryż na początku lat 90. XIX wieku i przeniósł się tam w 1794 roku, stając się przyjacielem Jean-Baptiste-Jean Augustina, malarza miniatur, i Claude-Jean-Baptiste Hoina, portrecisty. Berjon wystawiał się w Salonie co najmniej pięć razy w ciągu 17 lat życia w Paryżu.
Do czasu powrotu do Lyonu w 1810 r. jego popularność wzrosła. Został profesorem projektów florystycznych w nowo utworzonej École des Beaux-Arts, która została założona przez dekret Napoleona w 1807 r., by ożywić przemysł jedwabniczy w Lyonie. Został zwolniony w 1823 r. po 13-letniej kadencji, a zastąpił go utalentowany uczeń, Augustin Thierrat. Temperament Berjona prawdopodobnie doprowadził do konfliktu z administracją szkoły. Był znany ze swojego uporu, a niektórzy mu współcześni uważali go za egoistę, którym pozostał do końca życia. Założył własne studio w Lyonie, gdzie udzielał prywatnych lekcji, a sztukę tworzył jeszcze przez ostatnie dwie dekady swojego życia. Zmarł w Lyonie w wieku 89 lat.
Jednym z ważnych dzieł Berjon jest ta dziwna i wyjątkowa martwa natura. Ukończył ten obraz będąc profesorem w École des Beaux-Arts. Szczegółowe obrazy kwiatów przypominają dzieła holenderskich malarzy florystycznych sprzed dwóch stuleci, ale przedmioty towarzyszące tej kompozycji nie zwiastują zwyczajnej martwej natury. Szkielet głowy rekina (rekina chochlika?) i muszle wydają się na pierwsyz rzut oka niestosowne, jednak ukazują, że Berjon zaadaptował swój styl do epoki Oświecenia różnicując tematykę po to, by przedstawić nowe poczucie natury zgodne z duchem swojej epoki. Świeżość i delikatność kwiatów kontrastuje tu z wiekiem i trwałością skamielin.