Lilie wodne

Ostatnie trzydzieści lat swojego życia, Claude Monet spędził w Giverny, 40 mil od Paryża. Tam uprawiał swój wodny ogród, który stał się głównym tematem jego prac. Samo miejsce ostatecznie było jego kryjówką pod koniec życia, tam mógł spokojnie oddać się medytacji, marzeniom i spokojnemu życiu. Dzięki niewielkiej palecie zbliżonej kolorystycznie, śmiałym, niemalże kaligraficznym ruchom pędzla budował misterne sekwencje rozedrganych ruchów na obrazach. Standardowy widok został podważony, ponieważ Monet obrócił cały świat do góry nogami. Tym sposobem ziemia i trawy są na górze, a nie na dole obrazu. Trudno dostrzec różnicę pomiędzy wodą, ziemią, liliami i refleksami, natura wydaje się unosić w powietrzu tak, jakby grawitacja nie miała na nią żadnego wpływu. Ruch i błysk trwają bez końca, co stało się cechą charakterystyczną wczesnego rozwoju Impresjonistów, stylu mającego uchwycić zmienność światła (patrz: 1929.51). Sam Monet w rozmowie z krytykiem w 1909 r. zauważył, że wyobrażenie jego ogrodu wodnego "przywołuje poczucie nieskończoności; doświadcza się wtedy, tam pewnego mikrokosmosu.. braku stabilnościc świata, który przekształca się w każdej chwili i na naszych oczach."

Latem 1914, Monet ostatecznie zrealizował swoje marzenie i użył temat swojego ogrodu wodnego  jako podstawę wielkiego, ozdobnego projektu, który zajął mu pozostałe 12 lat życia. Rozpracowywał swój imponujący koncept na olbrzymich płótnach, dzięki czemu można było dostrzec efekt zmieniających się gier światła na powierzchni stawu o różnych porach dnia. Ofiarowany w darze narodowi francuskiemu, ów olbrzymi projekt ozdobił dwa olbrzymie pokoje owalne w Oranżerii Tuileries w Paryżu. Cechy kompozycji i niezwykłe wymiary obrazu Toledo sugerują, że był on przekonywany do zmiany płócien na inne, o połowę mniejsze. Tryptyk pt. Poranek miał powstać w mniejszym rozmiarze. Ostatecznie jednak artysta odrzucił ten pomysł i obraz został nie dokończony w jego studiu.