Autoportret

Mojżesz Rynecki urodził się w Siedlcach w 1881 roku, a zmarł w Treblince w roku 1943. Pochodził ze średnio zamożnej, ortodoksyjnej rodziny. Malarstwa uczony był prywatnie przez Ignacego Gajewskiego w Siedlcach, a następnie w latach 1906–1907 studiował na Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie. Akwarele i rysunki Ryneckiego pokazują wieloaspektowy obraz życia w biednych żydowskich dzielnicach Warszawy. W większości malował sceny przedstawiające pracę.

Rynecki zaczął rysować w młodym wieku. Zgodnie z opowieściami rodziny rysował on kredą i czasem farbami na podłodze i ścianach swojego domu. Według wspomnienia napisanego przez jego syna George'a: „Wiele razy bywał zbity za złamanie przykazania: „Nie czyń sobie podobizny rzeźbionej czegokolwiek”. Kiedyś wyjaśnił synowi swoje pragnienie malowania. Powiedział mu wówczas: „Bóg dał mi talent i naprawdę nie wierzę, bym miał zmarnować mój naturalny kierunek. Po prostu muszę to robić. Gdyby Bóg nie chciał, żebym malował, nie miałbym tak ogromnej potrzeby i pragnienia, aby uwieczniać na papierze lub płótnie to, co widzę. Po prostu jestem swego rodzaju pisarzem, jednak zamiast słów, przekazuje swoje przesłania na obrazach. Nie czuję, żebym naruszał biblijne przykazanie dotyczące obrazów”.

Rynecki bardzo rzadko malował sceny symboliczne, krajobrazy czy portrety. Autoportrety, takie jak ten z kolekcji Żydowskiego Instytutu Historycznego, namalowany w 1931 r., są niezwykle rzadkie dla jego twórczości.

Dzisiejsze dzieło prezentujemy dzięki uprzejmości Żydowskiego Instytutu Historycznego w Warszawie. Jeśli chcecie dowiedzieć się więcej o Ryneckim, jego prace można obejrzeć na portalu Delet.

Jeszcze jedno: prawnuczka malarza, Elizabeth Rynecki, szuka dzieł sztuki swojego dziadka utraconych podczas II wojny światowej. Więcej informacji można znaleźć tutaj: http://www.chasingportraits.org/