Obraz

Tak jak inni z „zagubionego pokolenia” Hemingway'a – artystów, którzy wyjechali ze Stanów na początku XX wieku w poszukiwaniu bardziej bohemicznego, nowoczesnego stylu życia – Patrick Henry Bruce wyjechał do Paryża w 1940 i pozostał tam przez ponad 30 lat. Jego pierwszymi idolami byli Henri Matisse i Paul Cézanne. W swoich pierwszych pracach odkrywał piękno Francji z bujnością kolorystyczną inspirowaną Matisse'em i w poszukiwaniu strukturalnego rygoru naśladującego Cézanne'a.

Po pierwszej wojnie światowej Bruce zaczął malować martwe natury, będące kontemplacyjnym stylem malarskim, koncentrując się na obiektach zgromadzonych w jego surowych, niemalże spartańskich, pokojach w pobliżu Ecole des Beaux-Arts, co zostało zidentyfikowane na podstawie fotografii apartamentu. Tutaj, na przechylonym szczycie stołu-antyku, Bruce ustawił narzędzia ciesielskie, kawałki drewna i odlewy architektoniczne (dorabiał sobie poprzez handel antykami) i prawdopodobnie kawałek owocu. Rywalizując z Cézannem, który za pomocą prostych kształtów odwzorowywał naturę, Bruce zredukował swoje pospolite przedmioty do abstrakcyjnych form geometrycznych. Te namalował jako ciężkie bryły, które mimo wszystko wydają się dynamiczne. Namalował je z ujęciem właściwej perspektywy, ale pominął ich stabilność, poprzez pokazanie każdej z form z innego punktu widzenia; wydaje się, że bryły nawzajem się poprzewracają i jak by miały wypaść z obrazu. Bruce malował skrupulatnie, uważnie stopniując kolory. Tutaj użył całej palety błękitów poszerzonych o głęboką zieleń, łososiowego, czarnego i białego. Zaabsorbowany tą grą kolorów Bruce, malował warstwa na warstwie. Kiedy oceniał jeden obszar i zobaczył stonowaną równowagę całej kompozycji, zmuszało go to do zmiany innych obszarów (na przykład wszystkie obszary czarne na tym obrazie najpierw były niebieskie), co skutkowało grubo zbudowaną powierzchnią obrazu. 

W latach trzydziestych brak rozpoznawalności, coraz większa izolacja i niemożność osiągnięcia perfekcji, jakiej szukał w swojej sztuce, doprowadziły Bruce'a do desperacji. Zniszczył około 100 swoich prac i w 1936, niedługo po powrocie do Nowego Jorku, popełnił samobójstwo. Jego tragiczna porywczość i wiara w to, że jego sztuka może zapewnić otwarcie się na królestwo wyobraźni, widoczne są we wzruszającym liście napisanym w 1928 do jego przyjaciela, powieściopisarza Henriego-Pierre Roché: „Całe moje podróżowanie odbywa się w moim apartamencie na dziesięciu płótnach. Można w ten sposób odwiedzić wiele nieznanych krajów”.

- Clinton Pittman

P.S. Przeczytaj tutaj, jak zmienił się kubizm w XX wieku.