Ten portret Dolores Hoyos, oprócz uwiecznienia dla rodziny i przyjaciół wspomnienia osoby, pokazuje realizm, jaki charakteryzował obrazowy język Hermenegilda Bustosa, który był zainteresowany bardziej refleksją nad rysami każdej twarzy, emocjonalnym i psychologicznym bagażem portretowanego, niż idealizacją, jaka towarzyszyła obrazom powstałym w drugiej połowie XIX wieku.
Dolores Hoyos została przedstawiona jako młoda kobieta, delikatnie trzymająca w dłoniach biały kwiat, magnolię. Kwiatu temu przypisuje się między innymi szlachetność ducha i czystość. Atrybuty te mogą być typowe dla młodości lub symbolizować stratę. Młoda kobieta jest ubrana całkowicie na czarno, jakby w żałobie i choć to jedynie interpretacja, to również jest pewna możliwość.
Akcesoria noszone przez młodą kobietę są proste: para kolczyków, wstążka spięta na szyi owalnym zapięciem oraz kilka pierścionków pozbawionych szczegółów. Porównanie z kolekcją biżuterii i akcesoriów noszonych przez inne znane postaci z portretów Bustosa sugeruje, że modelka mogła należeć do klasy średniej. Malarzowi udało się zaznaczyć nielicznymi nieco jaśniejszymi pociągnięciami pędzla kilka fałd na czarnej sukni, która wraz z tłem kontrastuje z białą skórą dziewczyny i śnieżnym kwiatem.
Dolores Hoyos zdaje się nieustraszona, jednak choć patrzy wprost przed siebie, jej wzrok wydaje się gdzieś gubić. Ma uroczysty wyraz twarzy, jak wszyscy ludzie portretowani przez Bustosa. Rzadkie lub prawie niemożliwe jest znalezienie cienia uśmiechu na którymkolwiek z portretów, w tym dzieci, ale mimo tej powagi malarzowi udaje się uchwycić w swoich pracach cechę, która definiuje każdą portretowaną przez niego postać.
Jedną z największych trosk Hermenegilda Bustosa było wierne odwzorowanie fizjonomii jego modeli, przez co w jego pracach możemy odnaleźć twarze zarówno harde i silne, jak i delikatne i łagodne. Na jego obrazach regularnie pojawiają się również elementy ikonograficzne, takie jak kwiat magnolii przedstawiony na tym dziele. Od 1850 roku w jego twórczości pojawia się zestaw stałych elementów, zarówno technicznych, jak i formalnych. Przez 22 lata jako podpory używał stalowej blachy lub tkaniny i prawie za każdym razem przedstawiał postaci w trzech czwartych na prostokątnym formacie. Tak jak w przypadku tego dzieła, stworzonego przez artystę w 1864 roku.
- Maestro Carlos Uzcanga Gaona.
Prezentujemy dzisiejszy obraz dzięki Museo Blaisten :)
P.S. Tu znajdziecie 10 najsłynniejszych autoportretów artystek. <3