Mandryl

Na początku XIX w. z ogromnych zbiorów Muzeum Historii Naturalnej w Paryżu korzystali zarówno przyrodnicy, jak i autorzy ilustracji, których zatrudniano od czasów Ludwika XVI. Jako że muzeum posiadało własne ogrody zoologiczne mogli oni prowadzić swoje badania w Paryżu bez konieczności wyruszania na dalekie wyprawy. Anatomowie Étienne Geoffroy Saint-Hilaire (1772–1844) i Frédéric Cuvier (1773–1838) prowadzili tam obserwacje do swojego nowego atlasu ssaków. W tym liczącym cztery tomy dziele zgromadzili oni swoje zwięzłe, przeważnie dwustronicowe opisy rozmaitych gatunków zwierząt. Do każdego z nich dołączona została kolorowa litografia, wykonana na podstawie rysunków Jeana‑Charles'a Wernera (1796–1856). Wizerunki zwierząt, zgodnie z tradycją francuskiej ilustracji zoologicznej, ukazują je z profilu, w nieruchomej pozie, tak aby naśladowały eksponaty muzealne.

Karol Darwin twierdził, że nie ma drugiego ssaka tak kolorowego jak mandryl. Niezwykle silny dobór płciowy doprowadził w toku ewolucji tego gatunku do bardzo wyraźnego dymorfizmu płciowego; tylko samce mają jaskrawo ubarwione, niebiesko-czerwone pyszczki i okolice pośladków oraz pełną grzywę.

Litografię tę można oglądać aż do 14 sierpnia 2021 r. na wystawie Rośliny i zwierzęta. Atlasy historii naturalnej w epoce Linneusza w Muzeum Pałacu Króla Jana III w Wilanowie w Warszawie.

P.S. Tutaj możecie przeczytać więcej o sztuce ilustracji botanicznej!