Szlachcic polski

Po zgłębieniu podstaw rysunku i malarstwa w rodzinnym Leiden, Rembrandt van Rijn przeniósł się w 1624 roku do Amsterdamu, by tam przez sześć miesięcy studiować pod okiem Pietera Lastmana (1583-1633), słynnego malarza historycznego. Po ukończeniu szkolenia Rembrandt powrócił do Leiden. Około 1632 roku ponownie przeprowadził się do Amsterdamu, szybko zyskując palmę pierwszeństwa pośród artystów tego miasta. Otrzymywał zlecenia na portrety i przyciągnął grupę adeptów, którzy pragnęli opanować jego metodę malowania.

Szlachcic polski najprawdopodobniej nie jest portretem konkretnego człowieka, ale raczej ogólnikowym przedstawieniem egzotycznego tematu, w jakich Rembrandt gustował w latach 30. XVII wieku. Bobrowa czapka, ciemny, futrzany płaszcz i masywny, złoty łańcuch z medalionem sugerują, że model mógł być Słowianinem, jednak tytuł obrazu nie ma podstaw faktograficznych. Podobne obrazy pozwalały Rembrandtowi przesuwać granice sztuki portretowej, ponieważ nie ograniczały go tradycyjne konwenanse. Poprzez dramatyczne akcenty światła i cienia na twarzy modela, odważne pociągnięcia pędzla i nakładanie grubych warstw farby, Rembrandt stworzył silnie oddziałującą, niemal wyrzeźbioną postać. Podkreślając zmarszczone brwi i ocieniając oczy, przedstawił go jako jednostkę zagłębiona w rozmyślaniach. Przenikliwa ekspresja Szlachcica polskiego i uderzające podobieństwo rysów twarzy modela do Rembrandta, szczególnie w okolicach oczu i nosa, każą się zastanowić, czy obraz ten nie jest w rzeczywistości fantazyjnym i bogato zdobionym autoportretem.

P.S. Kliknijcie tutaj i odkryjcie sześć wspaniałych przykładów autoportretów Rembrandta, zdradzających wszystkie dobre i złe chwile, które spotkały go w życiu.

P.P.S. A jeśli szukacie czegoś wspaniałego do ozdobienia Waszych ścian zerknijcie na nasze nowe printy :)