Scena uliczna z rozmawiającymi ludźmi

Wysokie ceglane domy z dwuspadowymi dachami i wąskimi oknami, ciasno zbite wzdłuż wąskiej alejki z piekarnią i zakładem fryzjerskim (oznaczonym słupkiem w paski i złotymi miskami do upuszczania krwi) przedstawiają Vrela jako pioniera nowego gatunku: krajobrazu miejskiego, który pojawił się około 1650 roku. Obrazy artysty wydają się osobliwe, postaci przedziwne, a sceny uliczne reżyserowane. Przez długi czas jego prace mylono z twórczością Johannesa Vermeera. Dziś jego dzieła znajdują się w kolekcjach najsłynniejszych muzeów, a ze względu na swą rzadkość stanowią obiekt pożądania kolekcjonerów. A jednak nawet dziś Jacobus Vrel zdaje się zjawą.

Zakup Sceny ulicznej Vrela, dokonany z pomocą fundacji Ernst von Siemens Kunststiftung, stanowi pierwszy nabytek Starej Pinakoteki (niem. Alte Pinakothek), będący znaną pracą tego enigmatycznego malarza. Ten obraz ma szczególną wartość w jego skromnym dorobku, na który składają się głównie pejzaże miejskie i wnętrza. To jedno z najwcześniejszych dzieł Vrela, a przy tym jego najbardziej kompleksowa architektoniczna kompozycja. Ten, zdawałoby się, typowy przykład niderlandzkiego baroku różni się od innych architektonicznych przedstawień tamtych czasów, a przez to zajmuje poczesne miejsce w kolekcji. Vrel był pionierem w swojej dziedzinie i w żadnym razie nie naśladowcą, jak długo sądzono.

W sposób typowy dla scen ulicznych Jacobusa Vrela umieszczono tu wąskie, wznoszące się stopniowo i ciasno ustawione domy z czerwono-brązowej cegły. Budynki mają od trzech do pięciu kondygnacji i spadziste dachy pokryte holenderską dachówką. Fasady ozdobione są kilkoma różnymi detalami architektonicznymi. Najbardziej uderzające są wąskie, często bielone ramy okien.

Czy widzicie postaci na ulicy? Przed piekarnią kobieta po lewej rozmawia z inną panią, niosącą na zgięciu ramienia koszyk na zakupy. Trzy kobiety są łatwo rozpoznawalne dzięki białym czepkom i szalom, podczas gdy mężczyźni mają na sobie kapelusze i ciemne stroje. Mężczyzna po prawej przy mówieniu wspiera się na długiej lasce. Postaci na pierwszym planie są większe, ale z każdym kolejnym planem maleją - w ten sposób malarz stworzył wrażenie głębi przestrzeni. 

Ten obraz można teraz zobaczyć na wystawie  Jacobus Vrel: W poszukiwaniu śladów enigmatycznego malarza organizowanej do 27 lutego 2022 roku w Starej Pinakotece w Monachium.

P.S. Czy jesteście tak samo ciekawi Jacobusa Vrela jak my? Tu możecie przeczytać więcej o tym tajemniczym malarzu!

P.P.S. Jako że grudzień już w pełni, przedstawiamy Wam nasze kalendarze DailyArt na 2022 rok.  :)