Piet Mondrian, 1920'de Paris'te yaşarken olgun 'saf' soyutlama stiline geldi. Doğaya yapılan tüm referanslardan kaçındı ve beyaz alanlara yerleştirilen ve kesişen düz çizgilerle sınırlanan ana renklerin kareleri veya dikdörtgenleriyle sınırlandı. Tuvalleri, 'plastik eşdeğerlik' ilkelerini veya 'neoplastiklik' olarak adlandırdığı şeyleri ifade etti. Ana renk dengeleme düzlemleri ile renkli olmayan (beyaz, gri veya siyah) ve yatay çizgilere zıt dikey çizgiler ve her ikisi de düzlemleri tanımlamak için hareket ediyor, eserleri somutlaştı, denge, uyum ilkeleri düşündü. Özenle oluşturduğu tuvallerini sanatta ve yaşamın her alanında mükemmel bir dengenin mikrokozmosu veya amblemleri olarak gördü ve 'neoplastik' ilkelerin gelecekteki ideal bir toplumun temelini oluşturacağını umuyordu. Mondrian'ın Kırmızı ile Kompozisyon B gibi daha sonraki çalışmalarında, çizgiler artık renkli uçakların sınırlarını göstermiyordu. Bunun yerine tuvallerin uzunluğunu ve genişliğini geçtiler ve kompozisyonlardaki en aktif unsurlar oldular. Çizgilerin dinamik kesişmesi renkli düzlemlerin statik varlıklar olarak görülmesini engellerken, çizgiler arasındaki eşit olmayan aralıklar görsel bir ritim oluşturdu.
B (No.II) ile Kırmızının Bestesi
tuval üzerine yağlı boya • 80.3 x 63.3 cm
-
Piet Mondrian