Kara Kale

Bibémus ocağının yakınındaki bir yamaçta, Château Noir (1900-1904) adıyla bilinen eski bir kır evi duruyordu. İsmi, "kara malikane", önceki dış rengiyle ilgili olabilir. Cézanne, 1900'lerde bölgede boyamaya başladı ve malikanenin zeminindeki ağır kerestede çok sayıda motif buldu (örneğin, Château Noir Parkı'ndaki Ağaçlar ve Kayalar, c. 1904). Evin yıpranmış izolasyonu ve görünüşe göre harabeye dönmüş hali, sanatçının en sezgisel imgelerinden bazılarına ilham verdi. Resimde görülen ürkütücü yapı, Bibémus kayaları gibi neredeyse gökyüzünü engelleyen çamların arkasında yarı gizlidir. Cézanne’ın doygun paleti - koyu yeşillikler, maviler ve okralar - sahneyi daha güçlü hale getirir. Château Noir resimlerinin kasvetli, kapalı alanları ve Bibémus ocağı, duygusal açıdan en derin resimleri arasında sayılıyor ve son on yılında Cézanne'ın çalışmalarını kaplayan kararlı bir melankolinin göstergesi. Bu zamana kadar diyabet hastası olan sanatçı kendi ölüm oranına takıntılı hale gelmişti.