Attersee'de Ada

Üç temel konu türü içinde - portreler, alegoriler ve manzaralar - Klimt en son manzara türüne geldi. Bunun sorumlusu, kariyerinin birbirine biraz zıt olan iki özelliğiymiş gibi görünüyor. Bir tarafta, 1890'ların sonunda, önceki zamanlarda ekonomik gelirinin büyük bir kısmını oluşturan portre çalışmaları sayesinde sonunda tatilleri karşılayabilecek vakti ve parası olmuştu -hem gerçek anlamda hem de sanatsal anlamda-. Diğer tarafta, eserlerinin git gide tartışmalı bir hal alan doğası, bu tür tatilleri duygusal bir gereklilik haline getiriyordu. Tahrik edici toplumsal alegorilerine destek git gide azalırken, başlangıçta bir tür kişisel rahatlama türü olan manzara resimleri, daha sonra geçerli bir gelir kaynağı olmuştu.  Klimt'in sudan çok etkilendiği ve saatlerce göle bakıp değişen ışık ve renk desenlerini izleyebildiği söylenir. Attersee'de Ada eseri (1900-1907 seneleri arasında kaldığı aynı isimli tavernanın karşısında bulunan Litzlberg Adası), kesinlikle böyle bir meşguliyetin göstergesi. Eserin bazı özelliklerine Empresyonist ve Pointilist denebilir; ancak Klimt doğal ışığın etkilerini işleyerek çok renkli boya damlalarının, benzer bir tonda ayarlanmış bir şekilde, üstün bir harmoni içinde titreştiği şiirsel bir parça yaratmaya çalışmıyordu. Klimt'in yüksekte kalan ufuk çizgisi, hem post-empresyonizmin hem de art nouveau'nün karakteristik bir özelliği. Bu eserde, ufuk çizgisi kompozisyon aktivitesini neredeyse resim düzleminin dışına itiyor; resmin %90'ınından fazla saf yüzey, ince bir şekilde ayarlanmış fırça darbeleriyle oluşturulmuş, objektif gerçekliği neredeyse kaybeden ve tamamen soyutlanmaya yaklaşan bir alan. Bu başyapıt Kuzey Amerika'daki en eski galeri olan, Avustruya ve Alman Expresyonizmi üzerine uzmanlaşmış NYC Galerie St. Etienne'de sergilenmekte.