Vincent van Gogh
Eğer son derece karamsar birisi vardıysa, bu kişi Arthur Schopenhauer olmuş olmalı. Bu Alman filozof, Budist fikirlerden çok etkilenmiş ve böylece varoluşu "olumsuz" ve hayatı amaçsız bulmuştur - varoluşla, acı ve ızdırap alanında yüzleşen bir biçimde. Budistler gibi o da, "İsteği" (yaşama, isteme ve devam etme), tüm ızdırapların kaynağı olarak göstermiş fakat Buda'nın aksine Nirvana - "İstek"ten ve benlikten nihai özgürlük hali - için adımlar önermemiştir. Schopenhauer, dünyayı hem İstek hem de Temsil olarak gösterdiği için onun düşünce metodu ikiliği benimsemektedir. Eğer temsil, bilinci derinden içine çekiyorsa, acı veren istekten anlık özgür olacağımıza inanmıştır. Ancak bu, sanatı yalnızca yaşamanın sıkıntılarından bir oyalanma olarak gördüğü anlamına gelmemektedir. Sanat, Platonik fikirler hakkında bilgi sahibi olmasını sağlamıştır. Bu, bizlere "isteğin" ötesini görmemizi öğretebilir. Ötesini görebilenleri ise dahi olarak görmüştür; kuralları düşünmeden yaratan ve "yaşamın" sıradan zorunluluklarını görmezden gelen dahiler - klasik dalgın Sanatçı, "hayatın yoğunluğu" dışındaki şeylerle ilgilenen: Van Gogh'u gördüğümüz gibi. Bu tabloda Van Gogh seyircilerle dikkatimizi çekmekte, aynı zamanda onların dikkati de yakalanmaktadır - rahat ve eğlenmiş gibi görünüyorlar, ayırt edilemez ve dikkatleri kendilerinden dağıtılmış. Fakat sol aşağıdaki köşeyle ilgilenirsek bilinçli bir gözlemciyi görebiliriz: yüzünü bize dönmüş, grotesk yeşilinde, sanki acı çekiyormuş gibi. Resimde rahatsızlık veren bir varlık, bunun nedeni bizleri acı veren benliğimize geri görürdüğü için olabilir. - Schopenhauer böyle düşünürdü, partilerde hiç de eğlenceli bir kişilik değil...
-Artur Deus Dionisio