Ölüm Yatağı (Ateş)

"Hastalık, delilik ve ölüm, beşiğimi koruyan ve o zamandan beri beni yaşam boyunca takip eden kara meleklerdi" diye yazdı Munch - resim dünyasının neredeyse büyük ve önemli bir parçasını oluşturan ölümle ilgili tüm motiflerin açıklaması olarak. Munch'ın en eski anılarından biri, annesinin, Kristiania'daki (şimdi Oslo) evlerinin penceresinin dışında uzanan tarlalara, sandalyesinden özlemle bakan tüberkülozla hapsolmuş haliydi. 1868'de öldü, 5 yaşındaki Edvard'ı, üç kız kardeşi ve küçük bir erkek kardeşi, çoğu kez kasvetli fanatizme dönüşen bir dindarlıkla aşılanmış bir doktor olan çok büyük kocası Christian'ın bakımına bıraktı. Edvard'ın teyzesi Karen, ailesiyle birlikte yaşamaya geldi ancak çocuğun en büyük sevgisi, ablası Sophie'ye duyduğu sevgiydi. Dokuz yıl sonra 15 yaşında yine tüberkülozdan ölmesi, onu ömür boyu travmaya uğrattı. Ölmek üzereyken, kendisini yataktan kaldırmalarını ve bir sandalyeye yerleştirmelerini istedi. Hastalığının ve son günlerinin birçok tablosunu çizen Munch, o sandalyeyi ölümüne kadar elinde tuttu.