Sophia Tolstaya'ın Portresi (Leo Tolstoy'un Karısı)

Bir önceki Çarşamba günü, Sanat Üzerine Düşünceler sırasında Jerome Stolnitz’in estetikçilik konusundaki bakış açısını merak ediyorduk: İzole edilmiş bir parçanın kendisinin, gözlemciyi yabancılaştıracak bir etkiye sahip olma şeklidir. Ancak Jerome'un sanat eserini bağımsız ve nesnel bir amaç olarak algılama biçimi, esasen her zaman paylaşılmaz, çünkü yazarın sanat yapıtının konumunu göz ardı eder. Jerome için estetik, içe dönük bir izolasyon döngüsüyse, diğerleri için bir iletişim döngüsüdür. Leo Tolstoy’un perspektifinde sanatsal etkinlik iletişime dayalıydı ve izleyici, yazarla aynı hislere kapılmalıydı. Amacı; kendi şahsiyetinin, kendi eserlerine aktarılmasıydı. Bu iletişim uzunluğu üç koşula bağlı olacaktır: iletilen duyguların daha küçük eşsizliği, duyguların açık ve net bir şekilde iletilmesi ve sanatçının samimiyeti, sanatçının hissettiği ve aktardığı güç. Tolstoy içinİ; eğer eser sanatçının tekilliğini iletmezse, o zaman bireysel değildir ve bu nedenle hiçbir şey iletmez; yazarın iç iradesini ve duygusunu akıllıca iletmezse, o yapıt bir sanat eseri değildir. Eğer öyleyse, o zaman Tolstoy için estetik bir anın başka bir bireyle mükemmel bir bağlantı olacağını söyleyebiliriz; bir duygunun, hissin, düşüncelerin -ve dolayısıyla soyutlamanın değil- başkalarının düşüncelerinin paylaşılması estetik bir tutumun temelini oluşturur. Bugünün resminde, Tolstoy'un karısı Sophia Tolstaya ve kızı Alexandra Tolstaya temsil ediliyor: Resme karşı olan duygularınızı, yazarın yaptığı gibi paylaşabileceğinize inanıyor musunuz?