Karl Bryullov
Eğer bu yazıyı yayınlanmasından kısa süre sonra okuyorsanız, büyük olasılıkla Portekiz futbol takımının Dünya Kupası yarı final maçını oynamasına hala saatler var. Bazılarınız Portekizli olduğumu biliyordur, daha azınız en iyi takımın bizde olduğunu söylediğimde bana katılacaktır, ve katılanların hepsi Portekizli’dir. Doğduğumuz yer tamamen rastgele bir mesele, dolayısıyla bana katılmak bir zar sallamak kadar mantıklı; işte milliyetçilik bu kadar mantıksız. Politikacılar, zenofoblar ya da milliyetçiler, vatanseverlik duygularınıza hitap ettiklerinde aslında demek istedikleri şu: “Benim doğmuş olduğum bu nokta senin doğmuş olduğun o noktadan daha iyi.” Bunun ne kadar bilgece olduğu kararını size bırakıyorum.
Şimdi size eski, gerçek ve trajik bir Portekiz aşk hikayesi anlatmama izin verin. Bir prens olan D. Pedro, D. Constança ile anlaşmalı bir kraliyet evliliği içindeydi, ancak kısa zamanda onun hizmetçileri içinde en güzeli Inês de Castro’ya aşık oldu. Aşklarının müstakbel kraliçe tarafından fark edilmesi çok sürmedi. İntikam için D. Constança, Inês’i ilk doğan çocuğunun vaftiz annesi yaptı—Böylece Pedro’nun Inês’i görmesini engelledi, çünkü o zamanlar vaftiz anneye kız kardeş gözüyle bakılırdı, bu Pedro ve Inês’in ilişkisini ensest haline getiriyordu. Ancak vaftizden bir hafta sonra çocuk öldü. Vaftiz anne ve yaslı baba arasındaki “şeytani” ilişki hakkında dedikodular yayılırken birbirlerine olan aşkları giderek daha da güçleniyordu. Ardından müstakbel kraliçe hayatını kaybetti ve dul kalan D. Pedro Inês ile yaşamaya başladı.
Kral el-Rei D. Afonso IV, bir prens ve bir hizmetçi arasındaki bu “doğaya aykırı” birlikten iğrenmişti ve Inês’e karşı bir suikast planı düzenledi; Inês bıçaklandı ve bir çeşme yakınlarında öldü. Çılgın bir üzüntü içerisindeki D. Pedro kaleler yok ederek ve cinayete karşı intikam yemini ederek babasına karşı ayaklandı. Kral olduğu zaman sevgilisini öldürenlerin kalplerinin yerinden çıkartılması, Inês’in cesedinin çıkartılarak bir tahta yerleştirilmesi ve onu kraliçesi ilan ederek elinin insanlar tarafından öpülmesi emrini verdi. Bugün ikisi Mosteiro de Alcobaca’da yüz yüze bakan mezarlarında birlikteler. Ve derler ki Quinta das Lágrimas’ı, ölümünden sonra kraliçe olan kraliçenin öldürüldüğü bahçeyi, ziyaret edenler hala onun taşların üzerine sıçramış kanını görebilirler. Kendi adıma, diğerlerini doğdukları yere ya da şartlara(her ne olursa olsun) göre yargılayanların birer tiran olduklarını düşünüyorum, tıpkı el-Rei D. Afonso IV gibi.
Artur Deus Dionisio