Ο Νεαρός και ο Θάνατος

Στο Σαλόν του 1865, ο Γκουστάβ Μορώ είχε εκθέσει έναν πίνακα ως φόρο τιμής στον ζωγράφο Τεοντόρ Σασεριώ, που είχε πεθάνει το 1856 σε ηλικία 37 ετών. Οι δύο άντρες γνώριζαν ο ένας τον άλλον καλά και ο Moρώ τον θαύμαζε πολύ. Περίπου δεκαπέντε χρόνια αργότερα, ανέλαβε την ίδια σύνθεση σε αυτή την ακουαρέλα για τον Σαρλ Αγιέμ, έναν σπουδαίο συλλέκτη των έργων του. Σε αυτήν την έκδοση για τον Αγιέμ η μορφή είναι πιο επιμήκης. Ο νεαρός άνδρας, του οποίου τα πόδια είχαν επικριθεί το 1865 ότι ήταν πολύ κοντά, είναι πιο αδύνατος. Ο Moρώ απεικονίζει μια «ήρεμη και ειρηνική σκηνή». Ο νεαρός καλλιτέχνης στην είσοδο του κάτω κόσμου φορά ένα στεφάνι από δάφνες από τον Απόλλωνα. Τον ακολουθεί, όχι ένας σκελετός ή ένας γέρος που σηματοδοτεί τον Χρόνο, όπως είχε αρχικά οραματιστεί ο Γκουστάβ Μορώ, αλλά μια λεπτεπίλεπτη φιγούρα. Ωστόσο, εξακολουθεί να είναι ο Θάνατος που «κοιμάται στην αιώνια αδιαφορία του», κουβαλώντας το σπαθί και την κλεψύδρα».Επιπλέει, σε μια διαγώνιο, με τα πόδια να μην ακουμπούν στο έδαφος, σαν φάντασμα. Σε μια επιστολή προς τον Φεκάν στις 15 Ιουλίου 1883, ο ποιητής Ζαν Λορέν εκμυστηρεύτηκε στον Moρώ: «Με στοιχειώνουν απόλυτα οι ακουαρέλες και οι πίνακες του Αγιέμ· οι δύο τελευταίες Πέμπτες στη γκαλερί του ήταν οι δύο πιο εξαιρετικές ώρες της παραμονής μου στο Παρίσι». Την ίδια μέρα έστειλε ένα χειρόγραφο σονέτο «Ο νεαρός και ο θάνατος» που δημοσιεύτηκε το 1897 στο περιοδικό Λ όμπρε αρντάντ (Η φλογερή σκιά). Σε αυτό υμνεί «αυτόν τον εκθαμβωτικό Άδωνη» που «κατεβαίνει με ανάλαφρα βήματα τα τρία μυστικιστικά σκαλιά».