Αποχωρισμός

Ξανά και ξανά στα έργα του στα μέσα της δεκαετίας του 1890, ο Μουνκ χρησιμοποιούσε παραλλαγές των ίδιων εικόνων - τη στήλη του φωτός στη θάλασσα, το ξανθό κορίτσι στην παραλία, τη γυναίκα γεμάτη λαγνεία στα κόκκινα, την ηλικιωμένη με τα μαύρα, τον δυστυχισμένο άντρα, κλπ. - δημιουργώντας διάφορους συνδυασμούς με σκοπό να συμβολίσει τις διάφορες ανθρώπινες σχέσεις και καταστάσεις. Εδώ απεικονίζει τη θλίψη του άντρα όταν χωρίζει από την αγαπημένη του. Όπως και σε άλλες περιπτώσεις, η εικόνα αποτελείται από δύο συστατικά, το αντικείμενο στο προσκήνιο, στο οποίο ο πρωταγωνιστής μπορεί να είναι είτε μετωπικός και ενεργός, όπως εδώ, είτε προφίλ και στοχαστικός, και το υποκείμενο στο παρασκήνιο, η εικόνα του παρελθόντος στο πίσω μέρος του μυαλού του/της. Ο ερωτοχτυπημένος άντρας φαίνεται έτοιμος να προχωρήσει μπροστά, στο μέλλον, αλλά ο δρόμος του είναι μπλοκαρισμένος από το κατακόκκινο φυτό, που πιθανότατα να προοριζόταν για μανδραγόρα, λόγο του συμβολισμού του σχετικά με την αγάπη και τον θάνατο. Φαίνεται παγιδευμένος στο παρόν. Επιπλέον, τα μακριά μαλλιά του κοριτσιού αιωρούνται προς τον κόσμο του και του χαϊδεύουν το κεφάλι, συνδέοντάς τον με το όραμά του, αποτρέποντας τον στο να ξεφύγει από τη θύμησή του. Μέσω της γραμμικής σύντηξης, οι αέρινες καμπύλες του κοριτσιού αφομοιώνονται στο επίπεδο, αρ νουβό μοτίβο της ακτογραμμής, δημιουργώντας ένα ενοποιημένο και εκθηλυμένο όραμα του παρελθόντος. Η φιγούρα του άντρα, από την άλλη μεριά, με τη μαύρη σιλουέτα και τα πιο περιστασιακά περιγράμματα, ενώνεται με το βαθυκόκκινο φυτό για να σχηματίσει ένα πιο αρθρωτό μοτίβο.