Ειρήνη: η ταφή στη θάλασσα του σερ Ντέιβιντ Γουίλκι

Ανάμεσα σε όλες τις αξιώσεις τελειότητας, ο Τέρνερ κατείχε, σε εξαιρετικό βαθμό, τη δύναμη να αναπαράγει στο νου του θεατή την εντύπωση την οποία ο ίδιος είχε δεχτεί από οποιαδήποτε σκηνή επέλεγε να αναπαραστήσει. Μεγάλο μέρος της διαμάχης που μαινόταν γύρω από το έργο του προέρχεται από αυτό το γεγονός. Έχει υποστηριχθεί ότι τα χρώματά του είναι αφύσικα, αλλά μετά από λεπτομερή εξέταση διαπιστώνεται ότι αντιστοιχούν με όσο μεγαλύτερη ακρίβεια γίνεται στις φυσικές αποχρώσεις. Το χρώμα και η φόρμα τον είλκυαν με έναν ιδιαίτερο τρόπο, και τα ζωγράφιζε όπως τα έβλεπε, όπως ο ποιητής καταγράφει την αλήθεια που τον εμπνέει. Με μια απλή ματιά, οι εύκολοι στην κριτική μπορεί να διαφωνήσουν με αυτήν την ερμηνεία· αλλά προσεκτική μελέτη αποκαλύπτει το βάθος της  διορατικότητας του Τέρνερ, και ο κριτής μετατρέπει την κριτική σε μαθητεία. Σαν κολορίστας, που αναπαράγει τις ομορφιές θάλασσας και ουρανού και της ατμόσφαιρας, δεν είχε όμοιό του. Με τον πλούτο των τόνων του και τη δεξιοτεχνική αντίθεση φωτός και σκιάς, παρουσίαζε μια επιπλέον μαεστρία η οποία κάνει στο έργο του να έχει ακόμη πιο ισχυρό αντίκτυπο. Ειδικά στην απεικόνιση του ουρανού, με το εφέ της απόστασης που χρησιμοποιεί, το έργο του είναι επενδεδυμένο με μια ισχυρή αίσθηση προσωπικής ταυτότητας. Σε αυτόν τον πίνακα οι ιδιότητες αυτές είναι ολοφάνερες. Το επικήδειο μαύρο των πανιών, παρόλο που έχει καταδικαστεί ως «ψευτοσυναίσθημα», υποδεικνύει έντονα την έννοια του πένθους, η οποία τονίζεται περαιτέρω από τις απαλές αποχρώσεις που καθιστώνται ακόμη περισσότερο οφθαλμοφανείς λόγω των έντονων αντιθέσεών τους με τους πιο ισχυρούς. Η σκηνή δείχνει την ταφή του σερ Ντέιβιντ Γουίλκι Ρ.Α. που πέθανε ξαφνικά στην θάλασσα του Γιβραλτάρ και ο πίνακας είναι φόρος τιμής του Τέρνερ στη μνήμη του φίλου του, το σώμα του οποίου εναποτίθεται βυθιζόμενο στη θάλασσα μέσα στο φως των πυρσών.