Αυτοπροσωπογραφία με τον Θάνατο να παίζει βιολί

Στην προηγούμενη Σκέψη Τέχνης της Τετάρτης μείναμε να αναρωτιόμαστε για την χρηματική αξία της ζωγραφικής. Καθώς ο υλισμός κατακτά ολοένα και περισσότερο χώρο στο σύνολο των αξιών μας, μία ενστικτώδης γενίκευση, όταν πρόκειται για έργα τέχνης, είναι να κοιτάξουμε το καρτελάκι με την τιμή , και από αυτό να κάνουμε υποθέσεις σχετικά με την ποιότητα του έργου. Σήμερα έχουμε να σκεφτούμε για την αντικειμενική ομορφιά· οι απόψεις είναι πολλές και ποικίλλουν, και με την δημοκρατικοποίηση του πολιτισμού κάθε οπτική μετράει - όσους ψάχνουν στα έργα τέχνης στοιχεία που να μπορούν να υπηρετήσουν ως επιχειρήματα για την ανωτερότητα ενός έργου έναντι κάποιου άλλου, η κοινωνία τους προσλαμβάνει ως αφ΄ υψηλού, αλλαζόνες που πιστεύουν ότι η άποψή τους έχει μεγαλύτερη αξία. Επομένως, με την έλλειψη αντικειμενικών στοιχείων για να θεμελιώσουν μία συζήτηση, ανακύπτει η μεροληψία της χρηματικής τιμής.  Ίσως να εστιάζουμε υπερβολικά στο άτομο που λέει «Οι 50 Αποχρώσεις του Γκρι είναι αντικειμενικά υποδεέστερο έργο από την Άννα Καρένινα», και να παραβλέπουμε τον ρόλο του καλλιτέχνη. Ο Νίτσε κάποτε είπε πώς «από όσα έχουν γραφτεί, εγώ αγαπώ μόνο αυτό που γράφει κανείς με το αίμα του. Να γράφεις με αίμα, και θα βρεις πως το αίμα είναι πνεύμα.» - αυτή η ρομαντική προσέγγιση της τέχνης, ως ενσάρκωση ενός παράφορου καλλιτέχνη, που όχι μόνο κάνει ό,τι είναι ικανός να κάνει, αλλά ό,τι δεν είναι ικανός να συγκρατήσει, έχει εκφραστεί με έναν πολύ όμορφο τρόπο σε αυτόν τον πίνακα του Μπέκλιν. Και δεν θα μπορούσα να συμφωνήσω περισσότερο με αυτή την οπτική. Ανεξαρτήτως σνομπισμού, είναι καλό να θυμόμαστε ότι πάρα πολύ αίμα έχει ήδη χυθεί για τα χρήματα, και ακόμα λιγότερο από αυτό γίνεται χρώμα...